Page 268 - การศึกษาวิเคราะห์หนังสืออะกีดะฮฺ อันนาญีน ฟี อิลมฺ อุศูล อัดดีน ของชัยคฺ ซัยนฺ อัลอาบิดีน เบ็น มุฮัมมัด อัลฟะฏอนีย์

246

กว่านั้นบรรดาผู้นําสะลัฟต่างเห็น พ้องกันว่า สิ่งแรกที่ถูกใช้กับปวงบ่าวของพระองค์คือ กล่าวคํา
ปฏิญาณทั้งสอง (ว่าไม่มีพระเจ้าอื่นใดที่เที่ยงแท้นอกจากอัลลอฮ์และแท้จริงมุฮัมมัดนั้นเป็นศาสนทูต

์
ของอัลลอฮ) และเห็นฟ้องกันอีกว่า ผู้ใดได้ทําการปฏิญาณก่อนการบรรลุนิติภาวะ เขาผู้นั้นไม่จําเป็น
ต้องทําให้ใหม่อีกแล้วสําหรับเขา (Ἰbn Ἀbī al-Izz al-Hanafiy, 1984 : 78).

์
ดังนั้น การรู้จักอัลลอฮ  และยอมรับในความเคารพภักดีหรืออิบาดะฮ์ต่ออัลลอฮ
์
 เพียงองค์เดียวนั้นคือ แก่นแท้และจุดสุดยอดของเตาฮีด ซึ่งมีความประเสริฐและมีอิทธิผลอย่างมาก
ต่อการดําเนินชีวิตของมนุษย์ทั้งโลกนี้และโลกหน้า

2) กะลิมะฮ์เตาฮีด เป็นเป้าหมายแรกในการดะอฺวะฮ์ของบรรดาเราะสูลในทุกๆ
์
ประชาชาติ ดังที่อัลลอฮ  ทรงตรัสว่า :

ﭼ ﭟ ﭞ ﭝ ﭜ ﭛ ﭚ ﭙ ﭘ ﭗ ﭖ ﭕ ﭔ ﭓ ﭒ ﭑ ﭽ

25 ) ةيأ : ءايبنمأا ةروس (

ความว่า : “และเรามิได้ส่งเราะสูลคนใดก่อนหน้าเจ้า นอกจากเราได้วะ ฮยุ
แก่เขาว่า แท้จริงไม่มีพระเจ้าอื่นใดที่เที่ยงแท้นอกจากข้า ดังนั้นพวกเจ้า จง

เคารพภักดีต่อข้า”
1
์
์
(สูเราะฮอัลอันบิยาอ์ : อายะฮ 85)
การดะอฺวะฮ์ที่ถูกต้องตามแนวทางของบรรดาเราะสูลนั้น จะต้องเริ่มด้วยการปลูกฝ๎ง
์
กะลิมะฮ์เตาฮีด กล่าวคือการศัรทธาในความเอกะของอัลลอฮ  พระองค์เดียวเท่านั้นที่ควรแก่การ
เคารพภักดีในทุกสภาพและสถานการณ์ และนี่คือเป้าหมายหลักในการดะอฺวะฮ์ของบรรดาเราะสูลทั้ง

หลาย
3) กะลิมะฮ์เตาฮีดเป็นถ้อยคํารําลึกที่ประเสริฐที่สุดและเป็นดุอาของบรรดานะบีใน

วันอะเราะฟะฮ ์
2
จากญาบิร เบ็น อับดุลลอฮ์กล่าวว่าฉันได้ยินท่านเราะสูลุลลอฮ์  กล่าวว่า :
ً
نَّ نًَّ ً
نَّ
ِّ
هلل دمٍ شضا
)) ً ً ي ٍى : ءاعقُّ دلا لضفىأك هللا إ هى لإ : ى ً رٍ ذلا لضفى (( أ
ى ٍ
ى ٍ
ى
ى
ى ي
ي
ي
) 3383 : 1985 , مذمترلا ق جرخأ (
نَّ نًَّ ً
ى
ความว่า : “ถ้อยคํารําลึกที่ประเสริฐที่สุดคือ ( هللا إ هى لإ ) แปลว่า ไม่มี
ى
ي
พระเจ้าอื่นใดที่เที่ยงแท้นอกจากอัลลอฮ์และดุอาสิ่งที่ประเสริฐที่สุดคือ
ً ً
نَّ
์
( هلل دمٍ شضا) แปลว่า การสรรเสริญทั้งหลายนั้นเป็นสิทธิของอัลลอฮ”
ي ٍى

1 ดูอายะฮ์ความหมายเดียวกันในสูเราะฮ์อันนะฮลุ อายะฮ์ 2

2 ท่านมีชื่อเต็มว่า ญาบิร เบ็น อับดุลลอฮ์ เบ็น อัมรู เบ็น หะรอม อัสสะลิมียฺ เสียชีวิตหลังปี ฮ.ศ. 70(al-Dhahabiy, 1985 : 3/189).