Page 280 - 022

280

ื่
ี
ี
ี
่
ึ
ึ
ิ
ุ
ิ
ิ
มรายงานจากอนัส อบน มาลกกล่าวถงสตรชาวมะดนะฮ์คนหนงชอว่านางอัลเหาลาอ์ บนต์
ุ
ี่
ี
์
ึ
่
ตวัยต์ ซงเข้าไปฟองต่อท่านนบ  เกี่ยวกับความสัมพันธทไม่ราบรนระหว่างนางกับสามของนาง
ี
้
ื่
นางอัลเหาลาอ์ท าธรกิจขายน ้าหอมโด่งดังจนได้รบฉายานามว่า อัลเหาลาอ์ อัลอัฏฏอเราะฮ์ (
ุ
ั
ึ
) หมายถง อัลเหาลาอ์ ผู้ขายน ้าหอม (Ibn al-Athir, 1994: 7/77; Ibn Hajar, 1853: 8/56)
นอกจากน้นางอัสมาอ์ บนต์ มคัรรบะฮ์ก็เปนเศาะหาบยะฮ์อกท่านหนงทมอาชพขายน ้าหอม
ี
ิ
ึ
่
ี
ี
ี
ี่
ี
ิ
ุ
็
ั
ี
ิ
ฺ
็
นางเปนมารดาของอบู ญะฮล์ นางเข้ารบอสลาม ให้การบัยอะฮ์ต่อท่านนบ  และได้อพยพไปยัง
ุ
ิ
ี
ุ
ี
นครมะดนะฮ์ นางเสยชวิตสมัยของเคาะลฟะฮ์อมัร อบน อัลค็อฏฏอบ (Ibn Sa‘d, 1990: 8/232) มี
ี
ี
ี
ู
่
ึ
ึ
่
ี
ื
รายงานว่านางมอาชพขายน ้าหอมในนครมะดนะฮ์ ซงน ้าหอมส่วนหนงลกชายของนางคอ อับ
ี
ื
ี
ิ
ุ
ี
ฺ
ดลลอฮ อบน อบ รอบอะฮ์ส่งมาจากเมองเยเมน (Ibn Sa‘d, 1990: 8/233; Al-Waqidi, n.d.: 1/89)
ุ
ี่
็
ี
ี
ุ
ิ
็
ี
ั
ี
นอกจากเศาะหาบยาตทเปนไทแล้ว สตรมสลมทมสถานภาพเปนคนรบใช้ก็มส่วนร่วมใน
ี่
ธรกิจการค้าขายด้วย ดังมรายงานจากอบู บักร อบน อบ มัรยัมกล่าวว่า มสตรคนรบใช้ของมกดาม
ุ
ิ
ั
ิ
ุ
ี
์
ี
ี
ี
1
ึ
่
ุ
ิ
ี
ี่
อบน มะอ์ดย์ กะรบ คนหนงท าหน้าทขายนมของเจ้านายของนาง... (Ibn Hanbal: 17201)
ิ
ี
เศาะหาบยาตนอกจากมส่วนร่วมในด้านธรกิจในฐานะเปนผู้ขายแล้ว ยังมรายงานพบว่า
็
ุ
ี
ี
ึ
พวกนางเข้าไปมส่วนร่วมในฐานะเปนผู้ซ้ออกด้วย ดังมรายงานในอัลตรมซย์ซงรายงานจากอบู อัล
ี
่
ี
ี
ื
ี
็
ิ
ิ
2
ื
ิ
ี
่
์
ยุสร ( ) เล่าว่า มสตรคนหนงเข้ามาซ้อผลอนทผลัมจากเขา... (Al-Tirmidhi: 3115) ในต ารา
ึ
ี
ี
ี
ี
ี
ศอฮหบคอรย์มบทหนงว่าด้วยการค้าขาย ( ) และในบทน้มบทย่อยส่วนท 67 ว่าด้วย
ึ
่
ี
ุ
ี่
์
ึ
ิ
เรองการท าธรกรรมซ้อขายกับสตร ( ) ซงบคอรย์ได้น าหะดษท่านหญง
ี
่
ุ
ี
ื่
ุ
ื
ี
ิ
ิ
ี่
ี
ี
อาอชะฮ์ซ้อทาสหญงคนหนงทมชอว่านางบะรเราะฮ์แล้วปล่อยนางให้เปนไท (Bukhari: 2155,
่
ื่
็
ื
ึ
ื
ี
ื
2156) ไว้ในบทน้ ทั้งน้เพื่อช้ให้เหนว่า สตรสามารถท านตกรรมซ้อขายได้เหมอนกับบรษ
ิ
ี
ิ
ี
ี
็
ุ
ุ
ิ
ี
จากรายงานทกล่าวมาทั้งหมดข้างต้นแสดงให้เหนว่า ศาสนาอสลามไม่ได้ห้ามไม่ให้สตรท า
ี่
็
นตกรรมค้าขายแต่อย่างใด อกทั้งมเศาะหาบยาตจ านวนหนงในยุคสมัยของท่านนบ  เข้าไปมีส่วน
ี
ึ
ี
ี
่
ิ
ี
ิ
ี
ิ
ิ
ร่วมโดยตรงในบทบาทด้านธรกิจการค้าอย่างชัดเจน พวกนางมสทธเสรภาพในนตกรรมค้าขาย
ี
ิ
ุ
ิ
์
็
ึ
่
อย่างสมบูรณทั้งในฐานะผู้ขายและในฐานะผู้ซ้อ ซงเปนททราบกันดว่าการค้าขายเปนส่วนหนงของ
ี
ี่
ื
่
็
ึ
ี
ฐานเศรษฐกิจของนครมะดนะฮ์ในยุคนั้น

1
ี่
์
ชอัยบ์ อัลอัรนะวูตและคณะวินจฉัยว่าหะดษน้มีอสนาดทฎออฟ เพราะความฎออฟของอบ บักร อิบน อบมัรยัม
ี
ี
ิ
ุ
ิ
ี
ี
ี
ุ
ี
ส่วนสายสบท่านอนๆ นั้นล้วนแต่เปนสายสบทเชอถอได้ (Ibn Hanbal, 1999: 28/433)
ื่
็
ื
ี่
ื่
ื
ื
2 อบ อซากล่าวว่าเปนหะดษหะสัน ศอฮห ฆอรบ ส่วนอัลอัลบานย์วินจฉัยว่าเปนหะดษหะสัน (Al-Albani, 2000b:
็
ู
์
ี
ี
ี
็
ิ
ี
ี
ี
3/260)