Page 216 - 022
P. 216
216
ิ
้
่
ิ
ี
ั
ิ
ี
ิ
“แทจรงดวงอาทตยและดวงจนทรนั้นไมเกดการจบคราสเพราะการเสยชวตของ
ั
์
์
ใครคนหนง หากพวกเจาเหนดวงอาทตยหรอดวงจนทรจบคราสก็จงละหมาด
็
ื
้
ึ่
ั
ิ
ั
์
์
ิ
ึ
์
ื
และขอดุอาอ จนกวามันจะปรากฏข้นมาเหมอนเดม” (Bukhari: 1040)
่
2) ละหมาดอีด
ิ
ื
ี
ี
ึ
์
ี
การละหมาดอดหมายถง การละหมาดอดทั้งสอง คออัลฟตรและอดอัลอัฎฮา การละหมาด
ี
็
อดในทัศนะส่วนใหญ่ของมัซฮับหะนะฟย์ถอว่าเปนวาญบ ส่วนทัศนะของมัซฮับหันบะลย์ถอว่า
ี
ื
ื
ิ
ี
็
ี่
ี
ั
เปนฟรฎกิฟายะฮ์ ในขณะทมัซฮับมาลกีย์และชาฟอย์ถอว่าเปนสนัต มอักกะดะฮ์ (Zaydan, 1993:
็
ิ
ุ
ื
ิ
ุ
ู
ี
ุ
ื่
ี่
1/307) แม้ว่าบรรดาอลามาอ์มทัศนะทแตกต่างกันทั้งในเงอนไขผู้ทจะต้องละหมาดอด และการ
ี
ี่
1
ออกไปละหมาดอด ณ มศ็อลลา (สถานททก าหนดละหมาดอด) ของบรรดาสตร แต่ปรากฏ
ุ
ี่
ี
ี
ี
ี่
ี
หลักฐานอย่างชัดเจนว่าในยุคสมัยของท่านนบ มบรรดาเศาะหาบยาตมส่วนร่วมในการออกไป
ี
ี
ี
ี
ี่
ี
ุ
ิ
ี
ี
ี
ี่
ละหมาดอดทมศ็อลลา อกทั้งมหะดษทศอฮหส่งเสรมให้สตรออกไปละหมาดอดและร่วมกันรบฟง
ี
์
ั
ั
ี
ี
ุ
ี
ู
ี่
ุ
ี
้
ุ
คฏบะฮ์ละหมาดอดอย่างพรอมเพรยงกันทมศ็อลลา ดังมรายงานจากอมม์ อะฏยะฮ์ เล่าว่า ท่านรสล
ี
ุ
ี
ุ
ิ
ิ
ี่
ได้สั่งให้พวกเราอนญาตให้หญงสาววัยร่น หญงทขณะมประจ าเดอน และหญงทมผ้าคลม
ี
ุ
ื
ิ
ี่
ี
ื
ุ
ี
ี
ื
ิ
ี่
ี
ิ
ออกไปยังมศ็อลลาในวันอดอัลฟตร และอดอัลอัฎฮา ส าหรบหญงทมเลอดประจ าเดอนนั้นให้ปลก
ั
์
ี่
ี
็
ี
ิ
ี
ตัวออกจากทละหมาด ทั้งน้เพื่อให้ผู้หญงทั้งหลายจะได้ปรากฏตัวร่วมกันเปนพยานในความด อกทั้ง
ุ
้
ในกรณท
่
ได้ร่วมกันขอพร (ดอาอ์) ร่วมกันกับชาวมสลมทั้งหลาย ดฉันได้ถามว่า “โอทานรสล ี ี่
ิ
ู
ุ
ิ
1
์
เปนทน่าสังเกตว่าอมาม อะหมัด ยอมรบว่า การทสตรออกไปละหมาดอดนั้นเปนทถูกต้องตามบทบัญญัตของชะ
็
ี
ี่
ี่
ิ
็
ี
ี่
ิ
ั
ี
ี่
็
ี
ื่
รอะฮ์ และเปนส่งทเน้นหนักเปนอย่างยิ่ง ( ) เพราะมหะดษของท่านนบ ในเรองน้อย่างชัดเจน อกทั้งวัน
็
ิ
ี
ี
ี
ี
ี
ี่
์
็
อดเปนสัญลักษณแห่งศาสนา การทผู้คนออกมาเปนจ านวนมากนั้นท าให้สัญลักษณแห่งอสลาม ( )
ิ
์
็
ื
ี
ี
ิ
ึ
ี่
ุ
ิ
ึ
ิ
เบกบานเด่นชัดมากข้น ด้วยเหตุน้จงอนญาตให้หญงทขณะมประจ าเดอนออกมาด้วย แต่อย่างไรก็ตามอมาม
ึ
ิ
่
ี
ี่
อะหมัด ไม่ค่อยพอใจทจะให้สตรในยุคสมัยของท่านออกไปละหมาดอด เพราะเกรงว่าอาจเกิดฟตนะฮ์ ซง
ี
์
ี่
ี
แวดล้อมในสมัยของท่านมความแตกต่างกับสมัยของท่านนบ เมอแวดล้อมเปลยนแปลง บทบัญญัตก็
ิ
ี
ื่
เปลยนแปลงด้วย ทัศนะของอมาม อะหมัดซงเปนทัศนะของผู้รส่วนใหญ่ในยุคต้น ( ) เหนว่า
็
็
ึ
ี่
ู
่
ิ
้
์
็
ิ
ิ
ี
ี่
บทบัญญัตเกี่ยวกับการออกจากบ้านของสตรโดยทั่วไปข้นอยู่กับความเปนไปได้ทอาจเกิดฟตนะฮ์ หากการออก
ึ
ี
็
ี่
จากบ้านของพวกนางเปนเหตุให้เกิดความเสยหายก็สามารถทจะห้ามไม่ให้พวกนางออกจากบ้านได้ แต่ถ้าหาก
ี
ุ
ิ
ไม่เกิดการเสยหายใดๆ ก็สามารถอนญาตให้พวกนางออกจากบ้านได้ อมาม อัลเษารย์กล่าวว่า “ข้าพเจ้าไม่ค่อย
ี
ี
ิ
พอใจทจะให้สตรในวันน้ออกไปละหมาดอด” ส่วนอมาม อบ หะนฟะฮ์กล่าวว่า “สตรในอดตนั้นเคยได้รบ
ั
ี
ี
ี
ี
ี
ี่
ู
ี
ี่
ี
อนญาตให้ออกไปละหมาดอด แต่ในปจจบันน้ข้าพเจ้าเองก็รสกไม่ค่อยสบายใจ” ในขณะทอมาม มาลกกล่าวว่า
ุ
ึ
ั
ู
้
ุ
ิ
ิ
ุ
ิ
ี
ิ
ู
ี
ี่
ี
“อนญาตให้ออกไปละหมาดอดเฉพาะสตรทอายุมากเท่านั้น” (ดรายละเอยดเพ่มเตมใน Ibn Hanbal, 2002: 152-
153)
