Page 176 - 013
P. 176
176
ื
ี
์
ไม่มความสัมพันธกับการเลอกวิธแก้ไขความขัดแย้ง ตลอดจนสอดคล้องกับผลงานวิจัยของ ณรงค์
ี
ี่
ี
ิ
ี
ื่
ี
กังน้อย (2545 : 71-72) ทพบว่าเมอเปรยบเทยบยุทธวิธการจัดการความขัดแย้งของผู้บรหาร
ี
ึ
ุ
ุ
ี
ี
์
ี่
โรงเรยนสังกัดส านักงานการประถมศกษาจังหวัดสพรรณบร ทมเพศ ประสบการณในการด ารง
ิ
ิ
ิ
ี่
ต าแหน่งผู้บรหารโรงเรยน และวุฒทางการบรหารการศกษาหรอการบรหารโรงเรยนทแตกต่างกัน
ี
ื
ี
ึ
ิ
ึ
ี
ิ
ี
ี่
ุ
พบว่าใช้ยุทธวิธการจัดการความขัดแย้งไม่แตกต่างกัน ผู้วิจัยเหนว่า สาเหตทมวุฒการศกษาต่างกัน
็
ิ
ี่
ุ
็
ี่
ึ
ี
แล้วมวิธการจัดการกับความขัดแย้งไม่แตกต่างกันน่าจะเปนสาเหตทมาจากการทผู้บรหารได้ศกษา
ี
ิ
ี
ึ
แนวคดทฤษฏในการจัดการกับความขัดแย้ง ทั้งน้อาจเปนเพราะผู้บรหารสถานศกษาส่วนใหญ่นั้น
็
ิ
ี
อยู่ในสภาพแวดล้อมและบรบททไม่แตกต่างกัน จงมพฤตกรรมการจัดการความขัดแย้งไม่แตกต่าง
ี
ิ
ึ
ิ
ี่
กัน
ี่
3.3 เปรยบเทยบค่าเฉลยของวิธการจัดการความความขัดแย้งของผู้บรหาร
ิ
ี
ี
ี
ี
์
ื
ิ
จ าแนกตามประสบการณในต าแหน่งบรหารงานต่างกันเลอกใช้วิธการจัดการความขัดแย้งไม่
ุ
แตกต่างกัน ซงสอดคล้องกับ สรางค์ โล่สัมฤธ์ ิชัย (2536 : บทคัดย่อ) ได้ศกษาสาเหตของความ
ึ
่
ึ
ุ
ึ
ึ
ุ
ิ
ขัดแย้งของผู้บรหารโรงเรยนมัธยมศกษา สังกัดกรมสามัญศกษาในกรงเทพมหานคร พบว่าวิธการ
ี
ี
ิ
์
จักการกับความขัดแย้งไม่มความสัมพันธกับประสบการณในต าแหน่งบรหารทแตกต่างกัน และ
ี่
ี
์
สอดคล้องกับงานวิจัยของ กรรณการ วงศ์สวัสด์ชาต (2540) พบว่าระดับพฤตกรรมการแก้ไข
์
ิ
ิ
ิ
ิ
ิ
ุ
ี
ี
ี
ึ
์
์
ความขัดแย้งทกวิธไม่มความสัมพันธกับประสบการณของผู้บรหารศูนย์การศกษานอกโรงเรยน
ี
็
ั
็
ิ
ิ
ี
จังหวัด ทั้งน้อาจเปนเพราะว่า ผู้บรหารโรงเรยนได้รบการอบรมการเปนผู้บรหารมาจากสถาบัน
ุ
ู
ี
ึ
ี
้
ิ
เดยวกัน ต่างก็ได้เรยนรวิธการบรหารมาคล้ายคลงกัน และในปจจบันน้เข้าส่ยุคปฏรปการศกษา จง
ิ
ู
ั
ึ
ี
ี
ู
ึ
ุ
ึ
ิ
ี่
ิ
ั
็
ุ
ิ
่
ี
มการประชมสัมมนาผู้บรหารบ่อยคร้ง ท าให้ผู้บรหารได้พบปะพูดคยแลกเปลยนความคดเหนซง
กันและกัน
ี
ั
็
ื่
ึ
่
ดังนั้นผู้วิจัยเหนว่าเมอผู้บรหารโรงเรยนในโรงเรยนหนงเกิดปญหาข้น
ิ
ึ
ี
่
็
ึ
ุ
ึ
ี
ิ
ื
ั
ื่
ผู้บรหารโรงเรยนอนก็จะช่วยกันแก้ปญหาให้ หรอช่วยให้ค าแนะน าต่าง ๆ จงน่าจะเปนสาเหตหนง
ทท าให้ผู้บรหารมวิธแก้ปญหาความขัดแย้งในแบบต่าง ๆ ทไม่ต่างกัน ดังนั้นประสบการณจงไม่ม ี
ี
ี
ี่
ั
ึ
ี่
์
ิ
ี
ความสัมพันธกับวิธการแก้ไขความขัดแย้ง ทั้งน้อาจเปนเพราะผู้บรหารต่างก็ได้รบการอบรม
์
ั
ิ
็
ี
ี่
ู
ี
็
สัมมนา ให้มความรความสามารถและทักษะในการบรหารงานมาเปนอย่างด ก่อนทจะมาด ารง
ิ
ี
้
ิ
ต าแหน่งผู้บรหาร
ี
ี
3.4 เปรยบเทยบค่าเฉลยของวิธการจัดการกับความขัดแย้งของผู้บรหารจ าแนกตาม
ี่
ี
ิ
ี
ี
ี
ิ
ี
ี
ี่
ขนาดของโรงเรยน พบว่า ผู้บรหารทมขนาดของโรงเรยนแตกต่างกันมวิธการจัดการความขัดแย้ง
ี
ุ
ทกวิธไม่แตกต่างกันอย่างไม่มนัยส าคัญทางสถต ยกเว้นวิธปรองดองแตกต่างกันอย่างมนัยส าคัญ
ี
ี
ิ
ิ
ี
ี
ี
ี่
ี
ิ
ทางสถตทระดับ .05 โดยโรงเรยนขนาดใหญ่มการจัดการความขัดแย้งด้วยวิธปรองดองมากกว่า
ิ
