Page 73 - 010

53

ู
้
้
ิ
ิ
ี
(5) มความคดรเร่มสรางสรรค์รจักประยุกต์ใช้ทักษะการสอน เทคนค
ิ
ิ
ี
ี่
ี
ื่
ี่
วิธการสอนและสอการสอนททันสมัยและสอดคล้องเหมาะสมกับกลุ่มของผู้เรยนและวิชาทสอน
ี
ี่
ิ
(6) มีความรความเข้าใจเกยวกับจตวิทยาการเรยนการสอนและพัฒนาการ
้
ู
่
ื่
่
ี
ุ
โดยให้ความส าคัญเรองความแตกตางระหว่างบคคลของผู้เรยน เชน ระดับความสามารถทาง
์
ิ
่
ี
ั
สตปญญา อารมณ สังคม เพื่อจะชวยผู้เรยนได้ตรงประเด็น
ี
ี
(7) สามารถให้ค าปรกษาและช้น าแนวทางทดแกผู้เรยน และรจักใช้เทคนค
ี่
ี
ิ
้
ู
ึ
่
่
้
ื
ี
ู
ี
หรอวิทยปญญาในการจูงใจให้นักเรยนสการท าความดและหางไกลจากแนวทางแหงความชั่วรายทั้ง
ั
่
่
ปวง
ุ
ื
ั
์
ุ
(8) รจักบูรณาการเหตการณหรอสถานการณปจจบันมาใช้ประกอบในวิชาท ี่
้
ู
์
สอน
้
ู
ี
ี่
(9) มีความรความเข้าใจทางด้านวิจัยเกยวกับวิชาชพคร ู
ุ
(ง) คณลักษณะทางด้านสังคม
่
ิ
ิ
ุ
ุ
็
ี
ิ
ี่
ุ
(1) ประพฤตปฏบัตตนเปนแบบอย่างทดในทกๆด้านแกชมชนและบคคล
ทั่วไป
ี
ิ
่
้
ุ
(2) มีมนษย์สัมพันธ์ทด เมตตาและอ่อนโยนในการเสรมสรางความรวมมือ
ี่
ุ
ระหว่างสถาบันการศึกษากับชมชน
(3) มีความจรงใจในการมีสวนรวมทจะสงเสรมพัฒนาชวยเหลอชมชนให้มี
ิ
ื
่
ิ
่
่
ุ
ี่
่
ุ
ิ
ิ
ความเจรญก้าวหน้าและสันตสข
ิ
ู
ื
ู
ุ
ี่
ี
ี่
ี่
้
่
ดังนั้น คร หรออาจารย์ทดนั้นต้องเปยมด้วยความรควบคูคณธรรมจรยธรรมทม ี
ี
่
็
ความสามารถในการพัฒนาผู้เรยนและให้ผลสัมฤทธ์ ิทดสามารถเปนแบบอย่างแกผู้เรยนได้มความ
ี
ี
ี่
ี
่
ี
ุ
ุ
อตสาหะขยันและอดทนตอความทกข์ยากล าบาก และต้องเอาแบบอย่างของทานนบ  ในฐานะ
่
ู
ี
่
ิ
ี่
ปรมาจารย์ของครทั้งโลกน้อีกด้วยดังฮาดษของทานนบ  ทกล่าวว่า
ี
( 272 : )
ี
ู
ิ
่
ความว่า :“และแท้จรงนั้นฉัน(นบฯ)  ถูกสงมาในฐานะคร”
ฺ
ู
(สนัน อิบน มาญะฮ: 274)
ุ
ื
ี
่
ุ
ู
ิ
ี่
ิ
็
ั
็
่
ึ
ซงส่งทกล่าวมาข้างต้นนั้นเปนส่งจ าเปนส าหรบครทกคนเพราะทานนบ  นั้นคอ
็
ครแม่พิมพ์ของโลกทควรเปนแบบอย่าง ผู้คนทมีความประสงค์จะเปนครต้องยึดหลักและปฏิบัตตาม
ี่
ิ
ู
ู
ี่
็
ุ
ี่
ี่
ุ
ู
บคลกและคณลักษณะของทาน และเพื่อให้ได้ครทมีคณภาพมันก็ต้องย้อนไปทหลักสตรของ
ิ
ู
ุ
่