Page 184 - การศึกษาวิเคราะห์หนังสืออะกีดะฮฺ อันนาญีน ฟี อิลมฺ อุศูล อัดดีน ของชัยคฺ ซัยนฺ อัลอาบิดีน เบ็น มุฮัมมัด อัลฟะฏอนีย์
P. 184
162
1
์
อื่นใดที่เที่ยงแท้นอกจากพระองค์อัลลอฮ์และแท้จริงมุฮัมมัดคือ ศาสนทูตของอัลลอฮ ” ซึ่งแสดงถึง
การยืนยันว่าท่านน ะบีมุฮัมมัด เป็นผู้สั่งสอนเตาฮีดให้กับเศาะฮาบะฮ์ และจากความคิดทางสมอง
3
2
โดยสิ้นเชิง และความคิดที่ตั้งอยู่บนหลักทั่วไปของบทบัญญัติเช่น หลักการนะหูภาษาอาหรับ
แหล่งที่มาของวิชาเตาฮีดข้างต้นสอดคล้องกับชัยคฺ ดาวูด อัลฟะฏอนีย์ซึ่งท่านกล่าว
4
ว่า “แหล่งที่มาของวิชาเตาฮีดคือ มาจากอัลกุรอานและฮะดีษของท่านนะบี ”
9. ฮุกุ่มว่าด้วยวิชาเตาฮีด
7 “ 6 ٕٛؿَضؾ ٕار ٢ ى٫ زؾصر 5 ـًهَ ٢ ـٝت ػتأ ينع ضضؾ بداٚ خازؾ عضؽ ِهس ”
“ฮุกุ่มชะรีอะฮ์ต่อวิชาเตาฮีดคือ วาญิบ ฟ๎รฎุ อัยนฺต่อมุกัลลัฟทุกคนทั้งชายและหญิง”
ฮุกุ่มศึกษาวิชาเตาฮีดเป็นฟ๎รฎุอีนสําหรับมุกัลลัฟซึ่งฮุกุ่มดังกล่าวสอดคล้องกับ
8
อัลฮะกะมีย์และอัเฆาะซาลีย์ อัลฮะกะมีย์ได้กล่าวว่า “สิ่งแรกที่วาญิบต่อบ่าวคือ การรู้จักพระเจ้า
9
อัรเราะห์มานด้วยเตาฮีด” อัเฆาะซาลีย์กล่าวว่า “สิ่งแรกที่วาญิบกับมุกัลลัฟคือ ต้องเรียนรู้กับสอง
ประโยคชะฮาดะฮ์และเข้าใจความหมายของทั้งสอง นั่นคือ คําปฏิญาณตน ลาอิลาฮะ อิลลัลลอฮ์
์
มุฮัมมะดุร เราะสูลูลลอฮ” บรรดามุกัลลัฟทั้งหลายที่เป็นมุสลิมโดยแท้แล้วสิ่งแรกจะต้องซึมสับในตัว
10
เขาคือ ชะฮาดะตัยนฺและจบชีวิตด้วยชะฮาดะตัยนฺเช่นกัน
ในความเป็นจริงการเรียนรู้วิชาเตาฮีดนั้นเป็นสิ่งที่วาญิบอันดับแรกกับมนุษย์ทุกคนที่
เป็นมุกัลลัฟทั้งชายและหญิง
10. ประเด็นป๎ญหาที่ศึกษาของวิชาเตาฮีด
ؼٜ ٕار تازئاج ؼٜ ٕار تابداٚ ؼٜ زؾصر خازؾ زػٜ حُهس تٜا خ هلئسم ٌ٦ع ”
“ 11 ت٬ٝشتغَ
1 บันทึกโดย al-Bukhāriy, 1997 : 1496 .
2 al-Dusūqiy, 1939 : 40 ; Husin bin Muhammad, 1947 : 20.
3
al-Baihaqiy, 1984 : 35 ; Mūsā bin Sulaimān, 1986 : 131-132.
4
Dāwūd al-Fataniy, n.d. : 3-4 (หนังสืออัดดุร อัษษะมีน)
5
คําว่า “ـًهَ ” หมายถึง ผู้ถูกให้รับผิดชอบโดยบทบัญญัติศาสนา (ผู้มีสติป๎ญญาและบรรลุศาสนภาวะ)
6
ในเอกสารวิจัยสะกดคําว่า “ ٕٛؿَضؾ ٕار ٢ ى٫ ” เป็นการสะกดตามการสะกดแบบเก่า ซึ่งเป็นการสะกดส่วนใหญ่ที่ปรากฏใน
หนังสือญาวี อีกหลายเล่ม ส่วนการสะกดแบบใหม่ คือ “ ٕاٛؿَضؾ ٕار ٢ ٞن٫ ”
7
Tuan Mināl, n.d. : 5.
8
al-Hakamiy, 1990 : 98.
9
al-Ghazāliy, 1990 : 1/23.
10 Ἰbn Ἀbi al-„Izz al-Hanafiy, 1984 : 78.
11
Tuan Mināl, n.d. : 5.
