Page 433 - 022

433

้
ู
ู
ู
ี
ี่
ึ
ี
จ านวนทั้งหมดเกือบ 60 คน ทั้งน้ไม่รวมถงบรรดาน้าสาว ปา ลกพี่ลกน้องทเปนสตรและบรรดาลก
็
สาวของท่านนบ 
ี
ฺ
ื
ิ
ุ
มรายงานจากอบน อสหากเล่าว่า ในหมู่บ้านของตระกูลญะหช์ไม่มผู้คนหลงเหลอเลย
ี
ิ
ี
ิ
ิ
ี
ู
ิ
ประตบ้านของพวกเขาถกปดสนท ทกคนทั้งชายและหญงได้อพยพตดตามท่านนบ  ไปยังนคร
ุ
ู
ิ
ี
ฺ
ี่
ิ
มะดนะฮ์ บรรดาสตรในตระกูลญะหช์ทอพยพไปยังนครมะดนะฮ์ประกอบด้วย ท่านหญงซัยนับ
ี
ี
ฺ
ิ
ิ
ี
ุ
ิ
ุ
ุ
์
ิ
ฺ
ุ
บนต์ ญะหช์ นางอมม์ หะบบ บนต์ ญะหช์ นางญซามะฮ์ บนต์ ญันดัล นางอมม์ ก็อยส บนต์ มหศน
ิ
ุ
ิ
ุ
ิ
ุ
นางอมม์ หะบบะฮ์ บนต์ ษมามะฮ์ นางอามนะฮ์ บนต์ รก็อยช์ นางสัคบะเราะฮ์ บนต์ ตะมม และนาง
ิ
ี
ี
ิ
หัมนะฮ์ บนต์ ญะหช์ เปนต้น (Ibn Hisham, 1990: 2/111-113)
็
์
ิ
ี
ี
เศาะหาบยาตบางท่านสามารถอพยพไปส่นครมะดนะอย่างปลอดภัยในขณะทบางท่านถก
ู
ู
ี่
ิ
็
ิ
ี
่
ี่
ั
ุ
ฝายทเปนปฏปกษ์กับอสลามกลั่นแกล้ง ข่มขู่ ประทษรายและขัดขวางทกวิธทางเพื่อไม่ให้พวกนาง
ุ
้
ี
ี
ี่
ึ
ี
อพยพไปสมทบกับท่านนบ  ทนครมะดนะฮ์ ดังตัวอย่างทเกิดข้นกับบรรดาเศาะหาบยาตบางท่าน
ี่
ี
ดังต่อไปน้
ี
ิ
ท่านหญงซัยนับ บนต์ รสลลลาฮในขณะทฮจเราะฮ์ไปยังนครมะดนะฮ์นางก าลังตั้งครรภ์
ู
ิ
ี่
ิ
ิ
ฺ
็
ื
ระหว่างทางถกชายฉกรรจ์พวกกุรอยช์กลั่นแกล้งและข่มขู่ด้วยอาวุธจนนางตกใจจนตกเลอดและ
ู
ี่
ู
ุ
แท้งลกไปในทสด (Al-Tabari, 1968: 2/480)
ิ
ื่
้
ุ
นางอมม์ สะละมะฮ์คร้นเมอเดนทางอพยพพรอมกับสามและบตรชายของนาง ระหว่างทาง
ั
ี
ุ
ื
่
ี
ึ
ู
ุ
ุ
ถกชายฉกรรจ์กล่มหนงจากตระกูลของนางเองคอ บน อัลมฆเราะฮ์เข้ามาขัดขวางไม่อนญาตให้สาม ี
ุ
ี
ุ
ี
ของนางพานางและบตรของนางอพยพออกจากนครมักกะฮ์ โดยปล่อยให้สามของนางอพยพไปคน
ุ
ึ
่
ี
ี
ุ
เดยว ต่อมาคนในตระกูลอับดลอะสัดซงเปนตระกูลของสามของนางมาแย่งบตรชายของนางออกไป
็
ี
ู
จากอ้อมกอดของนาง โดยปล่อยให้นางถกกักขังอยู่ในตระกูลบน อัลมฆเราะฮ์คนเดยว นางต้องผลัด
ี
ี
ุ
ี
ึ
ื
พรากทั้งสามและบตรชาย ทกเช้านางออกมานั่งรองให้ทชานเมองมักกะฮ์จนถงเย็นแล้วกลับเข้า
ี่
ุ
ุ
้
ี
หมู่บ้านโดยกระท าเช่นน้ทกวันเปนแรมป จนกระทั่งวันหนงมชายคนหนงจากตระกูลของลงของ
่
ึ
่
ึ
ี
ี
ุ
็
ุ
ุ
นางมาเหนและเกิดสงสารต่อนาง ชายคนนั้นได้ขอรองคนในตระกูลนบมฆเราะฮ์ให้ปล่อยนางไป
็
ี
้
ี
ื
ุ
หาสามของนาง อกทั้งได้เจรจากับคนในตระกูลอับดลอะสัดให้คนบตรชายของนางให้แก่นางคน
ี
ุ
ี
ื
ึ
ี
เมอนางได้รบอสรภาพแล้ว สองแม่ลกจงรบเดนทางอพยพตามล าพังไปยังนครมะดนะฮ์โดยใช้อฐ
ู
ู
ิ
ื่
ิ
ี
ั
ิ
ี
ู
ึ
่
ี
เปนพาหนะ ซงไม่มผู้ใดช่วยน าทางให้แก่นางเลย การเดนทางไกลของสตรกับลกน้อยตามล าพัง
็
ื่
ี่
็
ี่
ท่ามกลางทะเลทรายนั้นเปนเรองทเสยงต่ออันตรายเปนอย่างมาก ด้วยพระประสงค์ของอัลลอฮ ฺ
็
ื่
ิ
ุ
ิ
ู
ระหว่างทางนางได้เจอกับอษมาน อบน ฏอลหะฮ์ เมออษมานทราบว่านางเดนทางตามล าพังกับลก
ุ
ุ
่
์
ั
น้อยจงอทานออกมาว่า “ขอสาบานตอพระองคอลลอฮ ฉนจะไมปลอยเธอเดนทางตามล าพัง” ว่า
ึ
ุ
่
่
ิ
ั
ฺ
แล้วอษมานได้จูงอูฐของนางและอาสาส่งนางถงนครมะดนะฮ์ (Ibn Hisham, 1990: 2/110)
ุ
ึ
ี