Page 430 - 022

430

ิ
ิ
ิ
็
ู
ิ
ี
ุ
ิ
อุมมะฮ์ บนต์ คอลด อบน สะอด นางอาอชะฮ์ และนางซัยนับลกสาวของนางรอยเฏาะฮ์ บนต์ อัล
ิ
็
หารษ เปนต้น ซงจ านวนตัวเลขน้ถอว่าไม่น้อยหากเทยบกับสถตประชากรมสลมในเวลานั้น
ิ
ิ
ี
ิ
ื
ุ
ึ
่
ี
นอกจากน้พบว่าเศาะหาบยาตผู้อพยพไปยังอบสสเนยส่วนใหญ่เปนคนในเผ่าพันธกุรอยช์
ี
ี
ิ
ี
ี
์
ุ
็
็
ี
ี
ี
ี
็
ี
ู
็
ิ
ี
ุ
ี
ไม่ว่าจะเปนตระกูลบนฮาชม บนอมัยยะฮ์ บนมัคซม บนตัยม์ บนอะดย์ บนอามร เปนต้น และม ี
ิ
ื่
ิ
ุ
ี่
์
์
ุ
จ านวนน้อยเท่านั้นทมาจากเผ่าพันธอน เช่น นางอัสมาอ์ บนต์ อมัยสจากเผ่าเคาะช์อะมยะฮ์ นางฟาฏ ิ
ี
็
่
ี
ี
ุ
ิ
ึ
็
ี
ี
มะฮ์ บนต์ ศ็อฟวานจากเผ่ากินานยะฮ์ เปนต้น อกทั้งพบว่ามเศาะหาบยาตจ านวนหนงเปนบตรสาว
็
ู
ุ
ิ
ของคนชนชั้นสงในนครมักกะฮ์ทเปนปรปกษ์กับศาสนาอสลามอย่างรนแรง เช่น นางสะฮ์ละฮ์และ
ั
ี่
นางอมม์ กัลษูมบตรสาวของสฮัยล์ อบน อัมร นางอมม์ หะบบะฮ์และนางฟารอะฮ์บตรสาวของอบู
ุ
ุ
ุ
ี
ุ
ิ
ิ
ุ
์
ุ
ั
ิ
ุ
ั
ิ
ุ
ึ
สฟยาน ซงแสดงให้เหนอย่างชัดเจนว่าตั้งแต่เร่มแรกศาสนาอสลามได้รบการตอบรบจากทกกล่มชน
่
ุ
็
ี่
็
ี่
ุ
ชั้นในสังคม ไม่ใช่เปนศาสนาทแพร่หลายเฉพาะในกล่มผู้ด้อยโอกาสเท่านั้นตามทต าราบางเล่ม
ี
ึ
ี
ิ
กล่าวอ้าง นอกจากน้ยังพบว่าการอพยพส่อบสสเนยของชาวมสลมในรอบสองซงมจ านวนมากข้น
ู
ี
ุ
ิ
ี
่
ึ
ิ
ี
ุ
็
ี
แสดงให้เหนว่า นอกจากชาวมสลมสามารถล้ภัยอยู่อย่างปลอดภัยในดนแดนอบสสเนยแล้ว การม่ง
ุ
ี
ิ
ิ
ี
ุ
รายหมายขวัญ และการจองล้างจองผลาญของพวกมชรกกุรอยช์ต่อชาวมสลมมความเข้มข้นและทวี
ิ
ุ
้
็
ิ
ึ
ุ
ี
ี่
ุ
ความรนแรงมากข้นจนฝายมสลมกล่มหนงไม่สามารถทจะทนอยู่ในนครมักกะฮ์อกต่อไปได้
ุ
่
ึ
ิ
่
ุ
ื่
ี่
ี่
ทน่าสังเกตอกประการหนงกล่าวคอ ไม่พบรายงานรายชอกล่มเศาะหาบะฮ์ทยากไร ้
ี
่
ื
ึ
ุ
ี
ผู้ด้อยโอกาสหรอกล่มทาสผู้รบใช้ในกล่มผู้อพยพไปยังอบสสเนย ทั้งน้อาจเปนเพราะสาเหตสอง
ิ
ุ
ี
ี
ั
็
ุ
ื
ื
ุ
ประการกล่าวคอ ประการแรกกล่มเศาะหาบะฮ์ผู้ยากไรหรอผู้ด้อยโอกาสนั้นไม่มความพรอมใน
ี
ื
้
้
ิ
ปจจัยต่างๆ ทสามารถเอ้อต่อการอพยพออกจากนครมักกะฮ์ได้ อย่างเช่น สัตว์พาหนะ เงนทองและ
ั
ื
ี่
ี่
ั
ี่
ู
ิ
ุ
เสบยงปจจัยต่างๆ เปนต้น ประการทสองชาวมสลมทเปนลกหลานของตระกูลชั้นสงหรอบคคลชน
ุ
ื
็
ี
็
ู
ุ
ชั้นน าในสังคมนครมักกะฮ์เหล่าน้ได้รบความกดดันจากเครอญาตของตนเองมากกว่าบคคลธรรมดา
ิ
ี
ื
ั
่
ั
ี
ื่
ี
ิ
ี่
ทั้งน้เพราะว่าการเข้ารบอสลามของพวกเขามอทธพลอย่างมากต่อบคคลอนๆ ทั่วไป ซงเปนทหวั่น
ึ
ิ
ิ
ุ
็
เกรงของแกนน าชาวมชรกมักกะฮ์เปนอย่างยิ่ง
ิ
็
ุ
2) การฮจเราะฮไปยังนครมะดีนะฮ ์
์
ิ
์
ี่
ุ
ี
ิ
ุ
หลังจากเหตการณบัยอะฮ์อะเกาะบะฮ์คร้ ังทสอง ท่านนบ  ได้สั่งให้บรรดาชาวมสลมท ี่
พ านักอยู่ในนครมักกะฮ์อพยพไปยังนครมะดนะฮ์เพื่อไปร่วมอยู่กับพี่น้องชาวอันศอรโดยทท่านนบ ี
ี
์
ี่
ั
้
ี
์
ฺ
้
้
่
่
ิ
 ได้กล่าวว่า “แทจรงพระองคอลลอฮ  ไดทรงก าหนดใหมสหายแกพวกทาน และทรงก าหนด
์
่
ุ
ี่
ี
่
่
ี่
ี
สถานททพวกทานสามารถอยูอยางปลอดภัย” (Al-Tabari, 1968: 2/369) ในศอฮหบคอรย์รายงาน
ึ่
็
็
ิ
ี่
ิ
ี
ี
้
ั
จากท่านหญงอาอชะฮ์ท่านนบ  ได้กล่าวว่า “ฉนไดเหนดนแดนทพวกเจาจะอพยพไปซงเปน
้
ี่
ึ
ี
ุ
ุ
่
่
ิ
ิ
ี
่
ิ
ดนแดนแหงสวนอนทผลัมและตั้งอยูระหวางสองภูเขาทมหนสด า” บรรดาชาวมสลมจงได้อพยพม่ง
ิ
ิ
ี่
ี
ี
ู
ี่
ิ
หน้าไปส่นครมะดนะฮ์ และบรรดาผู้ทอพยพล้ภัยอยู่ทดนแดนอบสสเนยก็ทยอยกลับมาอพยพส่นคร
ี
ู
ี