Page 161 - 160

147

ื
Agranoff and Guire (2003) ที่พบว่า แนวทางความร่วมมอภาครัฐและเอกชนว่า สร้างการเรียนรู้
ร่วมกัน การร่วมกันหาข้อตกลง การร่วมสรรสร้าง การพึ่งพาอาศัยกัน การปฏิบัติงานร่วมกัน

อันดับ 4 แบบที่ 3 ความร่วมมือภาครัฐและเอกชน เพื่อประโยชน์ในการแสวงหา
ความร่วมมือกับภาครัฐและเอกชน ด้านการสร้างชื่อเสียงให้นักศึกษา ให้หน่วยงานยอมรับและรับเข้า

ื
ทำงาน หรือสามารถประกอบอาชีพได้ โดยแหล่งเงินให้ความเชื่อถอ ให้กู้เงินลงทุน และองค์กรภาครัฐ
ื่
และเอกชนที่ดำเนินกิจกรรมอนต่อจากการเรียนการสอนอาชีวศึกษา เช่น ร่วมมือในการวิจัย
สิ่งประดิษฐ์ เมื่อได้สิ่งประดิษฐ์เป็นสิทธิร่วมของอาชีวศึกษากับหน่วยงานภาครัฐและเอกชน หรือนำ

นักศึกษาอาชีวศึกษาสู่ระบบบริการจัดหางาน และนักศกษามีงานทำหรือประกอบอาชีพได้ โดยมี
ึ
ุ
องค์กรภาครัฐหรือเอกชน สนับสนุน สอดคล้องกับ อมา ศรีสุข (2561) ที่พบว่า ความร่วมมือที่เรียกว่า
Public Private People Partnership เป็นการร่วมมือของภาคเอกชนที่มีต่อภาครัฐ เพื่อให้เอกชน

เข้าใจและช่วยเหลือซื้อผลิตภัณฑ ์
อันดับ 5 แบบที่ 5 ความร่วมมือภาครัฐและเอกชน เพื่อประโยชน์ในการที่องค์กร

ภาครัฐและเอกชนช่วยวิทยาอาชีวศึกษาผลิตนักศึกษาอาชีวศึกษา เช่น อบจ. เทศบาล อบต. เป็นต้น

ทำให้เป้าการผลิตอาชีวศึกษามากขึ้น และเงินลงทุนของสำนักคณะกรรมการการอาชีวศึกษาใช้จ่าย
ลดลง หรือเอกชนมาช่วยผลิตนักศึกษาอาชีวศึกษา หรือโรงงานหรือองค์กรภาครัฐส่งบุคลากรมา

เรียนต่อ สอดคล้องกับ Kline (2005) ที่พบว่า ความร่วมมือในกรณการแข่งขัน กันเพื่อให้ลูกค้า
ี
พึงพอใจสูงสุด

อันดับ 6 แบบที่ 6 ความร่วมมือภาครัฐและเอกชน เพื่อประโยชน์ในการร่วมมอกับ
ื
หน่วยงานภาครัฐและเอกชนในการติดตามนักศกษาที่จบแล้วทำงานหรือประกอบธุรกิจที่โดดเด่นมา
ึ
เป็นตัวอย่างสร้างชื่อเสียง สอดคล้อง Kotler (2012) ที่พบว่า หลักในการที่ผู้ผลิตเจ้าของสินค้าจะต้อง

มีการสร้างคุณค่าที่แท้จริง หมายถึง ในการผลิตหรือร่วมผลิต เพื่อพูดหรือประชาสัมพันธ์คุณสมบัติ
ุ
สินค้าไปแล้ว จะต้องติดตามว่าสินค้านั้นมีคณค่าตามที่แจ้งไว้หรือไม่
ข้อค้นพบวัตถุประสงค์ที่ 3

่
ในการพัฒนากำลังอาชีวศึกษา ต้องพัฒนาครูกอน สอดคล้องกับหลักการที่ว่า
คุณภาพของนักเรียนขึ้นอยู่กับคุณภาพของครู (McKinsey & Company, 2007) ดังนั้น

ภาคอุตสาหกรรมที่เกดในพนที่ “สามเหลี่ยมมั่นคง มั่งคั่ง ยั่งยืน” เป็นอุตสาหกรรมใหม่ ๆ ที่พึ่งพา
ื้
ิ
่
ื่
เทคโนโลยีใหม่ ๆ มาก ส่วนครูก็จบการศึกษามานาน ดังนั้น จึงต้องพัฒนาครูกอน เพอเป็นปัจจัย
นำเข้าในระบบการพัฒนากำลังคนอาชีวศึกษา
สำหรับการพัฒนากำลังคนอาชีวศึกษาที่เป็นนักศกษานั้น มีทั้งระยะสั้นและระยะ
ึ
ยาวด้วย ระยะสั้น เป็นความรับผิดชอบต่อนักศึกษาเก่าที่จบไปก่อนหน้าที่ภาคอุตสาหกรรมจะเข้ามา
ในพื้นที่ และที่กำลังจะจบระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ (ปวช.) และประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง