Page 250 - การศึกษาวิเคราะห์หนังสืออะกีดะฮฺ อันนาญีน ฟี อิลมฺ อุศูล อัดดีน ของชัยคฺ ซัยนฺ อัลอาบิดีน เบ็น มุฮัมมัด อัลฟะฏอนีย์
P. 250

228







                                      ٢غْأَ ٢غاضؾ ٌ٦ع زؾصر ٣أ ؼٝغضب ّ٬غياٚ ٠٬ضيا ًِٗٝع   ئ يرم  لس زؾ ؼصاٖ ٕار "

                                            "    خاُؾا ٕار ١ناع ٠ضؿع ٢٦ػت ؼٜ   ئ يرم  ١بتضَ زؾ ٔغاصٛهن زؿن ٤ٚابمم راٝتػٜ

                                     แปลว่า “และฮารูสสําหรับพวกเขาอะลัยฮิมุสสะลามในสิ่งที่เป็นความประพฤติของ
                                     มนุษย์ทั้งหลายที่ไม่ทําให้เกรียติอันสูงส่งของพวกเขาตกต่ําเช่น การป่วย เป็นต้น”

                                     ศิฟ๎ตที่ญาอิซในที่นี้หมายถึงสิ่งต่างๆ ที่ท่านเราะสูลสามารถประพฤติหรือปฏิบัติได้
                       เหมือนอย่างคนทั่วไปปฏิบัติที่ไม่ทําให้เกรียติการเป็นเราะสูลตกต่ําหรือเสียหาย เช่น การป่วย การกิน

                       การนอน และการแต่งงาน เป็นต้น

                                     การอธิบายของผู้แต่งในเรื่องนี้ไม่แตกต่างกับการอธิบายของอุละมาอ์อะกีดะฮ์ท่าน
                                                                             1
                       อื่นๆ อาทิเช่น ชัยคฺฮุสัยนฺ อัลญิสรฺในหนังสืออัลฮุศูน อัลฮะมีดียะฮ  ชัยคฺอัลบัยํูรีย์ในหนังสือตุฮฟะฮ์
                                                                            ์
                                                       2
                                                                                                3
                                                                                              ์
                       อัลมุรีด อะลา เญาฮะเราะฮ์ อัตเตาฮีด  ชัยคฺมุฮัมมัดซีนในหนังสือบิดายะฮ์ อัลฮิดายะฮ  ชัยคฺดาวูด
                                                                                                    5
                                                       4
                       อัลฟะฏอนีย์ในหนังสืออัดดุร อัษษะมีน  และชัยคฺมุฮัมมัด ซัยนุดดีนในหนังสือสิรอจญ์ อัลฮุดา   เป็น
                       ต้น

                              4.6.8   มุอฺญิซาตของท่านนะบี

                                     ผู้แต่งได้กล่าวถึงความหมายของมุอฺญิซาต ว่า

                                      ٔناتضع زػٜ ٠راع ٧ب ٔهقصادَٓ ؼٜ  نئ ادضهؾ تٜا ٠ظذعَ ٢ٓعٜ ؼٛٗب )    ِلهٚأ ٟٛٗتن  " (

                                                       "    ٣زٓنأ ٢غاتًَٓ ؽص٪ع تؾا ر   ازٝتن تضع ٙصٛغؾ ٣ٛعر ٔغر
                                                     6                         نئ
                                     แปลว่า “ พึงทราบเถิด แท้จริงความหมายของมุอฺญิซะฮ์ นั้นคือ การงานที่ผิด
                                     ธรรมชาติ ที่เกิดขึ้นพร้อมกับการกล่าวอ้างเป็นเราะสูล พร้อมทั้งไม่มีคนใดคนหนึ่งที่

                                     สามารถแย้งกันได้”
                                     การเข้าใจความหมายมุอฺญิซะฮ์ จะต้องเข้าใจทั้งเชิงภาษาและเชิงวิชาการ

                                     ก.  เชิงภาษาศาสตร์

                                     คําว่า “มุอฺญิซะฮ์ ”   ٠ظذعَ  เป็นอิสมุลฟาอิล (นามประธาน) มาจากคํากริยาของ
                                                      )
                                                             (
                                                     ุ
                       คําว่า “อะอฺญะซะ”  ظذعأ  “ยุอฺญิซ”  ظذعٜ  “อิอฺญาซัน”  اطاذعإ  “มุอฺญิซุน”  ظذعَ แล้วเติม
                                                                                    (
                                                      )
                                                                                           )
                                                                        )
                                                               (
                                                                                                    (
                                       )
                                                (
                       อักษรตาอ์ มัรบูฏะอ     ที่ท้ายคําเพื่อให้เกิดเป็นมุบาละเฆาะฮ์  ةغلابم  ( หมายถึง สิ่งที่ผิดธรรมชาติ
                                       ์
                                         ٠
                                        )
                                          (

                                                                            )

                       1  Husain al-Jisr, 1947 : 48.
                       2
                        al-Baijūriy, n.d. : 73.
                       3
                        Muhammad zin bin Jalajuddin, n.d. : 23.
                       4  Dāwūd al-Fataniy, n.d. : 58.
                       5
                        Muhammad Zainuddin bin Muhammad, n.d. : 34.
                       6
                        Tuan Mināl, n.d. : 74.
   245   246   247   248   249   250   251   252   253   254   255