Page 93 - 054
P. 93
72
ื
ื่
ี
ี่
ั
2. ผู้รบพินัยกรรมอาจได้รบความเสยหายก็ได้ คอท าให้ผู้อนทมบญคณต่อตน หรอ
ี
ั
ุ
ุ
ื
ั
็
ิ
ี่
ทรพย์สนทได้มาโดยพินัยกรรมนั้น กลับเปนภาระของผู้รบพินัยกรรม เช่น พินัยกรรมยกสัตว์ทใช้
ี่
ั
การไม่ได้แล้ว
ิ
หลักกฎหมายอสลาม มาตรา 230 วรรคแรก ได้ก าหนดบทบัญญัตเกี่ยวกับการ
ิ
ั
สนองรบไว้ว่า
“ผู้รบพินัยกรรมจะมสทธ์ ิตามพินัยกรรมได้ต่อเมอตนเองหรอตัวแทนได้เปล่ง
ื่
ื
ิ
ี
ั
ี
วาจารบตามค าสั่งในพินัยกรรม” (อสมาแอ อาล, ม.ป.ป.: 99)
ิ
ั
2.2.6 ขอชขาดในเรองพินยกรรม
ี
้
้
ั
ื่
ื่
ี่
ื่
ี
ี
็
ิ
ข้อช้ ีขาดในเรองพินัยกรรมนั้นมลักษณะเปนเรองศาสนบัญญัต โดยทมการ
ิ
ี
็
็
ส่งเสรมให้กระท าหรอไม่ส่งเสรม บรรดานักวิชาการได้มความเหนชัดแย้งกันเปนหลายทัศนะ
ื
ิ
ี่
ด้วยกันโดยทจะสรปได้ดังต่อไปน้ ี
ุ
ทัศนะที่ 1
็
ื่
ั
เหนว่า การท าพินัยกรรมเปนเรองจ าเปนแก่ทกคนทท้งทรพย์สนเอาไว้ไม่ว่า
ิ
ิ
็
ุ
ี่
็
จะมากหรอน้อยก็ตาม โดยทอัซซฮร และอบมจญ์ลัซได้กล่าวไว้
ู
ี่
ุ
ื
ฺ
ี
ฺ
ี่
็
ุ
่
ิ
ทัศนะน้ ีเปนทัศนะของอบน ฮัซม ซงได้บันทกหะดษทว่าเปนวาญบ จากอบน ุ
ิ
ิ
ึ
ิ
ึ
็
ฺ
ุ
อมัรฎอลฮะห อัซซบัยร อับดลลอฮ อบน อบเอาฟา ฎอลฮะห อบน มัฎรอฟ ฏอวูส อัชชะอบ โดย
ิ
ฺ
ิ
ิ
ุ
ิ
ฺ
ี
ฺ
ฺ
ี
ุ
ฺ
ี
่
ึ
ั
กล่าวไว้ว่าเปนทัศนะของอบสลัยมานและบรรดาสหายของเราซงพวกเขาได้อ้างหลักฐานจากด ารส
็
ุ
ฺ ี่
ของอัลลอฮ ทว่า
ِ
ِ
ِ
ِ
ةَّ يصوْ لا ايْخ ا كر ت نإ تومْ لا مكا دحاأ رضح اذإ مُ كيا لع بتك ﴿
ُ
ُ
ً
ا
ا
ا
ُ
ُ ْا ُ ا ا ا
ْ ْ ا ا
ا ْا ا
ِ
ِ ِ
ِ
ِ ِ
﴾ ينقَّ تمْ لا ىا لع اقح فورعمْ لبِ ينبر قلأاو ِ نيدلاوْ لل
ْ
ا ًّ
ُْ ا ا ا ا ْ ا
ا ُ
ا
ا
(٦٨٠ : ةرقبلا)
ความว่า “การท าพินัยกรรมให้แก่ผู้บังเกิดเกล้าทั้งสอง และ
ิ
ู
ึ
ิ
บรรดาญาตทใกล้ชดโดยชอบธรรมนั้นได้ถก าหนดข้นแก่พวก
ี่
เจ้าแล้ว เมอความตายได้มายังคนหนงคนใดในพวกเจ้า หากเขา
ึ
ื่
่
็
ี่
ั
ี
ได้ท้งทรพย์สมบัตไว้ ทั้งน้เปนหน้าทแก่ผู้ย าเกรงทั้งหลาย”
ิ
ิ
