Page 85 - 054

64

ี
ึ
็
ื
ุ
็
ื
คนเปนลม หรอสลบ และคนเมาทไม่ได้มเจตนาให้ตนเองเมา จงถอว่าใช้ไม่ได้ เพราะเปนบคคลท ี่
ี่
ี่
ิ
ี่
็
ิ
ุ
ื่
ื
ุ
ี่
ิ
ึ
ิ
ื
่
็
ขาดสตซงถอเปนส่งทส าคัญทสดในการบังคับของศาสนา เมอขาดสตก็ถอว่าขาดคณสมบัตทจะเปน
ุ
ิ
ุ
ผู้บรจาคท าบญต่างๆ ได้ (อรณ บญชม, ม.ป.ป.: 5/38)
ุ
2. บรรลศาสนภาวะ ซงถอเปนหลักส าคัญในการบังคับของศาสนา (อรณ บญชม
ื
ึ
่
ุ
ุ
ุ
็
ี
ั
ึ
ี่
้
ู
, ม.ป.ป.: 5/38) ส่วนการท าพินัยกรรมของผู้เยาว์ทมความรสกรบผิดชอบแล้ว ( زيملما ) นั้น ตาม
ิ
ทัศนะของ มัซฮับมาลกีย์ มัซฮับ หัมบะลย์และทัศนะหนงของอหม่ามชาฟอย์มความเหนว่า พวกเขา
ึ
ิ
ี
ี
็
ิ
ี
่
ี่
ิ
ิ
ิ
สามารถท าพินัยกรรมได้ เพราะพินัยกรรมมได้ท าให้กรรมสทธ์ของเขาหมดไปในขณะนั้นทันทและ
ี่
ี
ุ
ี
ั
ิ
พินัยกรรมยังท าให้เขาได้รบผลบญภายหลังจากทเขาเสยชวิตไปแล้ว (สมหวัง บนหะซัน, 2549:
ิ
ี่
ั
ี
ิ
ุ
132) ดังนั้นการท าพินัยกรรมของผู้เยาว์มแนวทางปฏบัต และเปนทยอมรบของท่านอมัร ดัง
็
หลักฐานต่อไปน้ ี
ฺ
ฺ
ี
ุ
ุ
ุ
มรายงาน จากอบบักร บตรมฮัมมัด บตรอัมร บตรหัซม ฺ ว่า
ุ
ี

ِ ِ
ِ ِ
ِ
مهَّ ناأو ، ماَّ شلبِ هتا ثروو تومْ لا هرضح ةنيدم ْ لبِ املغ َّ ناأ))
اُ
ا
ااا ُ ْا ُا ا ا
ُُ
ْ ُ ا
ً
ا
ِ
ِ
ِ
يصوي ُ ْ اأ ن رمع هرما أف ا ، يصوي ناأ هوُ لا أسف ، تويَ هَّناأ رمعل اوركذ
اا
ْ
ُاُ
ُاا
ُ
ا ُ ُا ُ ااُ ُ
ُ ا
ا
ا
ِ ِ
ِِ
ِ
ينثلثب اهوعبِ اها لهاأ َّ نإو ، مشج ر ئب ِ : اا لَ ُ لاق ي ٍ رئبب ىصوا أف ،
ْ
ا ْ
ا
ا
ا
اا ا ُ ا ا ْ
ُ
ا ْ
ا
ا ا ُ ُ
ِِ
ِ
تَ نث واأ ، يننس ِ رشع نبا ناك ملغْ لا َّ ناأ ٍ رْ كب وباأ ركذ ، افْ لاأ
اا
ا ا اُ
ً
ْ
ا
ا ْ
ْ ا ا ْ
ا
ا ُ ا
ْ
(( ةرشع
ا ْ ا
ا
(٢٢٧٠ : ٦٧٧١ ،يمرادلا هجرخأ)

ี
ึ
่
ี
ความว่า “แท้จรง มเดกชายคนหนงก าลังจะเสยชวิตทมะด ี
ี่
ิ
็
ี
ี่
นะฮ ขณะททายาทโดยชอบธรรมของเขาอยู่ทประเทศซาม
ฺ
ี่
ี
ุ
ี
ุ
(ซเรย) จงได้มการเล่าเรองของเขาแก่ ท่านอมัร บตรค็อฏ
ื่
ี
ึ
ี
่
ึ
็
ี
ี
ฏ็อบ และได้มการถามท่านว่า “เดกคนหนงก าลังจะเสยชวิต
ื
ุ
เขาท าพินัยกรรมได้หรอไม่ ?” ท่านอมัรตอบว่า “ให้เขาท า
ึ
็
พินัยกรรมเถด” เดกคนนั้นจงได้ท าพินัยกรรมด้วยกับบ่อใบ
ิ
หนงเรยกว่าบ่อ”ญัชม์”และทายาทของเขาได้ขายบ่อด้วยกับ
ึ
่
ี
ราคาสามหมน ท่านอบบักรได้เล่าอกว่า“เด็กชายคนนั้นมอายุ
ื่
ู
ี
ี
ฺ
ิ
ี
สบปหรอสบสองป”
ิ
ื
ี
(al-Darimi, 1966: 3290)