Page 78 - 054
P. 78
57
ั
็
ความว่า “ผู้ศรทธาทั้งหลาย! การเปนพยานระหว่างพวกเจ้า
ี
่
ึ
ื่
เมอความตายได้มายังคนหนงคนใดในพวกเจ้า ขณะมการท า
ี่
็
ู
ื
ี่
พินัยกรรมนั้น คอสองคนทเปนผู้เทยงธรรมในหม่พวกเจ้า”
ฺ
ึ
่
ิ
(อัลมาอดะฮ: ส่วนหนงของอายะฮท 106)
ี่
ฺ
ั
ี
ส าหรบกฎเกณฑ์ของพินัยกรรมนั้น มหลายสภาพ ทั้งทเปนส่งทจ าเปนในบาง
ี่
็
ี่
ิ
็
ี่
์
์
ี่
ิ
ื
ุ
็
ึ
ี
ี
สถานการณ หรอเปนส่งทส่งควรให้กระท าในบางกรณ ทั้งน้ทั้งนั้นข้นอยู่กับเหตการณทเกิดข้น
ึ
ึ
ี
ิ
ดังนั้นพินัยกรรมในอสลามจงมกฎเกณฑ์ดังต่อไปน้ ี
ี
ั
ิ
ั
ี่
็
ื
ิ
ี่
ิ
1. พินัยกรรมถอเปนส่งทส่งเสรมให้กระท าส าหรบผู้ทมทรพย์สนมากมายและ
ิ
ี่
ั
ี
ิ
ทายาทของเขาก็ไม่ใช่ผู้ทยากจนขัดสน โดยการทเขาท าการสั่งเสยส่งใดก็ได้จากทรพย์สนของเขา
ี่
ี
ี่
ิ
ี
ในจ านวนทไม่เกินเศษหนงส่วนสาม (ของทรพย์สนทเขามอยู่) มอบให้ไปในหนทางทดงาม เพื่อให้
ึ
่
ี่
ี่
ั
ี
ี่
ี
ี
ุ
มผลบญมาถงตัวเขาอย่างต่อเนองหลังจากทเขาเสยชวิตไปแล้ว.
ื่
ึ
ี
ุ
ื
ิ
ฺ
ี่
ั
ิ
ื
็
2. พินัยกรรมถอเปนวาญบส าหรบผู้ทตัวเขามภาระต่ออัลลอฮหรอต่อมนษย์ตดผัน
ิ
ี
ี่
็
ี
ึ
ี
ื่
ฺ
อยู่ หรอมส่งทเปนอะมานะฮของผู้อนๆเก็บอยู่กับเขา โดยการเขยนบันทกและช้แจงไว้ ทั้งน้ก็เพื่อ
ื
ี
ิ
ิ
ิ
ไม่ให้สทธเหล่านั้นสญหายไป. และถอเปนวาญบเช่นกันส าหรบผู้ทละท้งทรพย์สนไว้มากมายโดย
ี่
ื
ู
ิ
็
ั
ิ
ั
ี่
็
จ าเปนทเขาจะต้องท าการพินัยกรรมให้แก่ญาตๆทไม่ใช่ทายาท ในจ านวนทไม่เกินเศษหนงส่วน
่
ึ
ิ
ี่
ี่
สามของกองมรดก.
็
ื
ิ
3. พินัยกรรมถอเปนส่งต้องห้าม ดังเช่น การท าพินัยกรรมให้แก่ทายาทคนใดคน
ี่
หนงเท่านั้น เช่นลกคนโต หรอภรรยา ให้ได้รบทรพย์สนเปนการเฉพาะ โดยทไม่ได้ให้แก่ทายาทคน
่
ิ
ู
ั
ึ
ื
็
ั
ื่
ิ
ี
อนด้วย (มหัมมัด อัต-ตวัยญรย์, 2552: 1)
ุ
ุ
ั
ื่
2.2.3 วิทยปญญาในการบัญญัติเรองพินยกรรม
ั
ุ
ี
ี
ิ
อัลลอฮฺ ได้บัญญัตการเขยนพินัยกรรมผ่านค าพูดของท่านนบมฮัมมัด เพื่อ
ิ
ึ
่
็
ี
ุ
เปนความเมตตาและปราณต่อปวงบ่าวของพระองค์ โดยการเปดทางให้มสลมได้ก าหนดส่วนหนง
ิ
็
จากทรพย์ของเขาก่อนเสยชวิตไว้เปนกุศลกรรมต่างๆทจะยังประโยชนแก่คนยากจนและผู้อยู่ใน
ี
ี่
ี
ั
์
ี
ี่
ุ
ภาวะจ าเปนด้วยความด และจะน ามาซงผลบญและการตอบแทนทดให้แก่ผู้มอบพินัยกรรมในห้วง
ี
็
ึ
่
ิ
เวลาทเขาได้ถกปดกั้นจากการท าการงานทดอนๆ (เพราะเขาได้ชวิตแล้ว) (มหัมมัด อัต-ตวัยญรย์,
ี
ิ
ี
ี
ี่
ี่
ุ
ุ
ื่
ู
2552: 1) อัลลอฮฺ ได้ตรสว่า
ั
