Page 73 - 054
P. 73
52
ุ
ฺ
่
ิ
ึ
อายะฮข้างต้นน้ ีได้ระบเกี่ยวกับการท าพินัยกรรม ซงมได้หมายความว่าใน
ี
ิ
ึ
ี
ฺ
ฺ
อัลกุรอานนั้นกล่าวถงการท าพินัยกรรมแค่อายะฮน้เท่านั้น แต่ยังมในสเราะฮอันนสาอ์และอัลมาอ ิ
ู
ี
ฺ
ู
ี
ฺ
ฺ
ดะฮทระบถงเรองน้เช่นกัน ดังนั้นในอายะฮข้างต้นของสเราะฮอัลบะเกาะเราะฮน้ มความสมบรณ ์
ี
ู
ึ
ื่
ุ
ฺ
ี่
ึ
่
ู
ี่
ครบถ้วนในการน าไปใช้ ก่อนทอายะฮฺเกี่ยวกับการแบ่งมรดกถกประทานลงมา (Qurtubiy: 3/91) ซง
ฺ
ิ
ั
ิ
็
เปนค าสั่งใช้ทอัลลอฮ ได้ก าหนดเปนฟรฎให้ท าพินัยกรรมแก่บดามารดาและญาตใกล้ชด
็
ิ
ี่
ุ
ู
ิ
ดังนั้นข้อบัญญัตน้ได้ถกยกเลกภายหลัง (al–Shafi‘iy, 1393: 5/209) กล่าวคอ เมออายะฮฺทเกี่ยวกับ
ี่
ื่
ิ
ี
ื
ฺ
ู
ู
ฺ
การแบ่งมรดกในสเราะฮอันนสาอ์ อายะฮท 11-12 ถกประทานลงมา การท าพินัยกรรมให้แก่บดา
ิ
ิ
ี่
ี่
ี
ิ
ิ
ิ
ึ
ั
ี
มารดาและญาตทมสทธ์ ิรบมรดกจงถกยกเลก ดังทปรากฏในหลักฐานจากอัลหะดษทรายงานจาก
ี่
ี่
ู
ท่านอบนอับบาส ทว่า
ิ
ี่
ุ
ِ ِ
ِ
ِ
ِ
ايْخ
كلذك ةيصولا تناكف ينبر قلأاو ِ نيدلاوْ لل ُ ةَّ يصوْ لا ً ْا ا ا نإ ا كر ت ))
ْ
ْ ا
ا ا ا
ا
ا
((ثراولما ةيا اهت خسن تىح
(٢٨١٧ : ٦٧٧٠ ،دواد وبأو ; ٢٦٦٨ : ٦٧٩١ ،يذمترلا هجرخأ)
ิ
ิ
ั
ี
ี่
ความว่า “หากเขามทรพย์สมบัตท้งไว้บ้าง เขาก็ควรทจะยก
ิ
ให้แก่พ่อแม่และแก่ญาตสนทโดยชอบธรรม มันเปนหน้าท ี่
ิ
็
ั
ส าหรบผู้เกรงกลัวอัลลอฮฺ การท าพินัยกรรมก็เปนไปใน
็
ี
ฺ
ู
ิ
รปแบบดังกล่าว จนมอายะฮในเรองมรดกมายกเลกพินัยกรรม
ื่
ู
ในรปแบบดังกล่าวไป”
(al–Tirmidhi, 1975: 2118; Abu Dawud, 1990: 2869)
ี
ิ
ิ
หลักฐานจากอัลหะดษบทน้ได้ยืนยันถงการยกเลกการท าพินัยกรรมให้แก่บดา
ึ
ี
ู
ิ
ฺ
ี่
มารดาและญาตใกล้ ภายหลังจากทอายะฮเกี่ยวกับเรองมรดกถกประทานลงมา
ื่
ี
ี
ุ
ฺ
และยังมรายงานจากท่านอัมร บตร คอรญะฮ ฺ ได้กล่าวว่า
แท้จรงท่านนบ
ิ
ี
ِ
ِِ
ِِ
ِ ِ ِ
َّ نإو ،اتِربِ عصق ت يهو انِارج ت ا تَ نَاأو هتقنَ ىا لع با طخ ))
ِ
ا َّ
ا
ا ا ْ ا
ا ا
ْا
ا ا ا
ُ ا
ا ا
ا
ا
ِ
ِ
ِ
ِ
يذ لك ىا طعاأ َّ للَّا َّ نإ ِ : ُ لوق ي هتعمسف يفتك ين ب ليسي اه باعُ ل
َّ ُ
ْ
ا
ا َّ ا ا ْا ُ ا اا ا
ا
ا
ُ ُُْ ا
ِ ِ
ٍ ِ ِ
ِ ِ
ِ
ٍ
(( رجمحا ِ رهاعْ للو ، ِ شارفْ لل دا لولاو ،ثراول ةَّ يصو ،هَّ قح قح
ف
ل
اا
ا
ُ
ُا ا
ا ا
ُ ا ّ ا
ا
ا ا
ا
ا
(٢٦٢٢ : ٦٧٩١ ،يذمترلا هجرخأ)
