Page 160 - 024
P. 160
160
หำกผู้เป็นภรรยำมีควำมเข้ำใจศำสนำที่ดี ไม่ว่ำจะมำจำกกำรอำนหนังสือ
่
ื่
ื
์
ู
ประวัติศำสตรหรอกำรศึกษำผ่ำนรปแบบอนๆ แม้ว่ำจะประสบกับวิกฤติที่หนักหนำเพียงใดก็จะ
สำมำรถถอดบทเรียนที่ดีเพื่อเป็นข้อคิดเตือนสติให้แก่ตนเองได้ ดังที่ผู้ให้ข้อมูลได้กล่ำวว่ำ
ั
ื่
ิ
ั
“อลลอฮฺจะสอนเรองนี้กับผู้หญงเพื่อให้เรำมีสติว่ำเรำต้องรกอลลอฮฺองค์เดียว ไม่ใช่
ั
สำมี ไม่ใช่ลูก มันรับรู้ผ่ำนควำมรู้สึก ค ำพูดที่เรำเคยพูดวันนั้นมันยังก้องอยู่ในหูเรำ วัน
ั
ั
ั
นั้นเรำคิดว่ำเรำรกอลลอฮฺเหมือนที่รกสำมี และพระองค์ก็ทดสอบอย่ำงหนักเพื่อจะ
ั
ั
บอกว่ำผู้ที่เธอควรรกที่สุดคืออลลอฮฺ ไม่ใช่สำมี อลลอฮฺต้องเป็นหนึ่ง ไม่ใช่สำมีคุณ
ั
ั
เป็นหนึ่ง รสึกได้ว่ำอลลอฮฺทดสอบทันตำเห็น ในใจลึกๆ ก็กลัวนะ” (คุณมำซือนะ, 10
ู้
มกรำคม 2555)
ั
ื่
ื
ั
“...หน้ำที่ของเรำต้องท ำให้ดีที่สุด เขำจะรักหรอไม่รกเรำเป็นเรองของเขำ อลลอฮฺตะอำ
ลำจะจัดกำรเขำเอง ถ้ำเขำไม่ยุติธรรม ไม่รับผิดชอบก็เป็นเรองของเขำที่เขำต้องกลับไป
ื่
ี
ั
ตอบกับอลลอฮฺเอง ท ำส่วนของเรำให้ดีก็พอแล้ว เวลำเรยกสำมีก็ต้องให้เกียรติเขำ ใช้
ื
ค ำสุภำพ ถ้ำภรรยำเรียกยังไง คนอื่นก็จะเรียกตำมอย่ำงนั้นทั้งบ้ำน จะดีหรอโกรธก็ต้อง
ี
เรียกให้ดีไว้ก่อน ไม่เสียหำย บำงคนเรยกสำมีว่ำ “ไอแก่” อย่ำงนี้ สุบหำนัลลอฮฺ ไม่ให้
้
เกียรติสำมีเลย กำรท ำให้สำมีไม่พอใจ นบีก็ไม่พอใจ อลลอฮฺก็จะไม่พอใจ บำปใช่
ั
ไหม” (คุณมำซือนะ, 10 มกรำคม 2555)
2.3.2 การปลูกฝังศาสนาของบิดามารดาต่อบุตร
ู
ู
รูปแบบในกำรอบรมสั่งสอนศำสนำแก่บุตรก็จะมีทั้งรปแบบที่เป็นรปแบบเฉพำะ คือ
กำรเรยกสมำชิกทุกคนมำนั่งฟังอย่ำงพรอมเพรยง หรออำจจะเป็นกำรสอดแทรกในกำรด ำเนิน
ี
ื
้
ี
ชีวิตประจ ำวัน ตลอดจนกำรสอนผ่ำนกำรปฏิบัติให้เห็นเป็นแบบอย่ำง โดยหน้ำที่ของกำรให้ควำมร ู้
ศำสนำแก่บุตรนั้นมักอยู่ในควำมรับผิดชอบของภรรยำเป็นหลัก
ื่
“จะสอนสอดแทรกไปขณะที่คลุกคลีอยู่ หรือสอนแบบเป็นเรองเป็นรำวเลยก็มี เหมือน
่
่
นั่งอำนตัฟสีร อำนควำมหมำยให้เขำฟังไปด้วย หรอไม่ก็นั่งดูทีวีช่องมุสลิม เดี๋ยวนี้ก็มี
ื
เยอะนะ ก็อธิบำยให้เขำฟังไปด้วย ...เรำต้องท ำให้เป็นแบบอย่ำง เมื่อไหรที่คุณแม่อำน
่
่
หนังสือ พอลูกเขำเห็นเขำก็จะเอำหนังสือมำอำนด้วย จะสรำงบรรยำกำศให้เขำซึมซับ
่
้
เองมำกกว่ำ เขำเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ เรำก็อำนดุอำอให้เขำฟัง พอจะละหมำดก็จะชวนมำ
์
่
้
ิ
ละหมำดพรอมกัน ถ้ำตอนพ่อเขำอยู่ก็จะให้ตำมพ่อเขำไปมัสญดด้วย” (คุณอะตีกะฮฺ,
28 ธันวำคม 2555)
