Page 143 - 024
P. 143

143





                                                                                     ั
                           มันก็ง่ำยที่อำรมณ์ของเรำจะเอนเข้ำหำสิ่งที่ดีกว่ำ สวยกว่ำ แต่เรำก็รกทั้งสองสิ่งนั้น
                           แหละ แต่มันยำกที่จะให้ชอบแบบเท่ำๆกัน” (คุณอับดุลลอฮฺ, 1 กุมภำพันธ์ 2556)



                           “ควำมรู้สึกคงอำจจะให้เท่ำกันไม่ได้ครับ เพรำะนบีเองก็ท ำเช่นนั้นไม่ได้ แต่สิ่งที่ท ำได้
                           คือภรรยำทั้งหมดของท่ำนนบีมีควำมเสียสละ เพรำะพวกนำงรว่ำกำรเสียสละนั้นท ำให้
                                                                              ู้
                           ภำระควำมหนักของนบีน้อยลง พวกนำงทรำบดีว่ำควำมอยำกได้เป็นเพียงอำรมณ์ของ

                           มนุษย์ แต่ภำระของกำรเป็นนบีนั้น ไหนจะต้องรบวะหฺยู ไหนจะต้องดะอฺวะฮฺให้แก่
                                                                     ั
                           มนุษย์ ไหนจะต้องต่อสู้กับศัตรอสลำม อำรมณ์ของพวกนำงอำจมีบ้ำงตำมธรรมชำติ
                                                     ู
                                                       ิ
                           ของผู้หญิง แต่ก็ไม่ถึงว่ำขัดขวำงงำนของท่ำนนบี” (คุณริฎวำน, 23 ธันวำคม 2555)



                                                      ั
                           “แต่ถึงแม้ว่ำข้ำงในจะให้ควำมรกเท่ำกันไม่ได้ แต่กำรแสดงออกข้ำงนอกก็ต้องไม่ให้
                                                                       ้
                                                                                ้
                           เห็นว่ำเอนเอียงไปทำงฝ่ำยใดฝ่ำยหนึ่ง ยิ่งเวลำที่อยู่พรอมหน้ำพรอมตำกันทั้งภรรยำคน
                                                                           ื
                           ที่หนึ่ง คนที่สอง มันก็เสี่ยงที่จะท ำให้เกิดกำรหึงหวง หรอน้อยอกน้อยใจ อนนี้ก็ต้อง
                                                                                           ั
                           ระวังมำก” (คุณกัสมำ, 25 มกรำคม 2556)


                           2.1.6 ข้อสังเกตบางประการในเรื่อง “ความยุติธรรม”

                                  1) ควำมยืดหยุ่นของ “ควำมยุติธรรม”

                                  ขณะที่ทุกฝ่ำยตั้งข้อสังเกตในเรองกำรปฏิบัติตำมเงื่อนไขในกำรให้ควำมเป็นธรรม
                                                             ื่
                                                ี
                   แก่บรรดำภรรยำและบุตร แต่ในอกมุมกลับกันนั้น ผู้ให้สัมภำษณ์ท่ำนหนึ่งซึ่งปัจจุบันมีภรรยำ 3 คน
                   กลับมีควำมเห็นว่ำ สังคมเรำในวันนี้ไปยึดติดอยู่กับค ำว่ำ “ควำมยุติธรรม” มำกเกินไป จนท ำให้เรอง
                                                                                                      ื่
                   ศำสนำที่ง่ำยกลำยเป็นเรื่องที่ยำก ดังที่กล่ำวว่ำ


                                                                ิ
                                         ั
                           “ตัวเรำต้องยอมรบว่ำเรำออนแอ หลักกำรอสลำมที่ให้มำก็เป็นทำงออกให้กับคนใน
                                                 ่
                           สังคม แต่ถ้ำคนเรำไม่เข้ำใจอสลำมในแบบครอบคลุม ก็คงจะไม่เข้ำใจเรองนี้ ใน
                                                     ิ
                                                                                           ื่
                           หลำยๆ เรื่องแม้ไม่ใช่เรื่องกำรมีภรรยำหลำยคน อสลำมก็ได้พูดถึงควำมยุติธรรมอยู่ไม่
                                                                    ิ
                                                                                   ื่
                           น้อย ถำมว่ำคนในสังคมเรำเคยพูดถึงกันบ้ำงไหม แต่ท ำไมพอมำเรองกำรแต่งงำนเรำ
                                                                                               ุ
                           ถึงมำจ ำกัดจนกระทั่งดูเหมือนว่ำสิ่งนี้ไม่มีมนุษย์คนไหนในโลกท ำได้ บำงคนก็สรปไป
                                                                                           ื่
                           อย่ำงนั้น เพรำะเรำไปเน้นอยู่ที่เรื่องควำมยุติธรรมจนไม่ได้มองควำมเป็นจรงอนๆ เลย”
                                                                                         ิ
                           (คุณอับดุลรอเซะ, 15 มกรำคม 2556)


                           และยังกล่ำวเพิ่มเติมว่ำ
   138   139   140   141   142   143   144   145   146   147   148