Page 88 - 022

88

ิ
ุ
ุ
ึ
ิ
ฺ
มสลม (Muslim, 1991: 1/15) ได้รายงานจากอับดลลอฮ อบน มบารอกกล่าวถงความ ส าคัญ
็
ุ
ุ
ของการสบสายรายงานว่า
ื
))
ี
่
็
ึ่
ื
ความว่า “การสบสายรายงาน ( ) เปนสวนหนงของศาสนา หากไมมสายรายงาน
่
แนนอนทสดผูทพูดก็จะพูดในสงทตนปรารถนา”
ี่
่
ี่
้
ี่
ุ
ิ่
ิ
ี
ี
ื
ึ
อบรอฮม อัลอะลย์ (Al-‘Ali, 1995: 11-12) ได้กล่าวถงความส าคัญของการสบสายรายงาน
ว่า สายรายงาน (Isnad) มความจ าเปนในทกกิจการของศาสนา ด้วยสายรายงานท าให้หะดษของท่าน
ี
็
ี
ุ
ุ
ื่
นบ  บทบัญญัตต่างๆ ของศาสนา ความประเสรฐและคณงามความดต่างๆ ตลอดจนเรองราว
ิ
ี
ี
ิ
ี
็
ี
มะฆอซย์และสเราะฮ์ของท่านนบ  รวมทั้งกิจการต่างๆ อันชัดแจ้งของศาสนาสามารถเปนท ี่
ี
ื
ื่
เชอถอได้
ี
ี
ุ
ี
ิ
ี
ี
นอกจากน้ อัลอะลย์ได้กล่าวอกว่า ในอัตชวประวัตของนบมหัมมัด  นั้นเต็มไปด้วย
ิ
ิ
ึ
ี
บทบัญญัตต่างๆ ทสามารถน ามาใช้ประโยชน์ในแง่มมต่างๆ ของการด าเนนชวิตได้ ดังนั้นจงจ าเปน
ุ
ี่
็
ี่
ี่
ี
จะต้องยึดรายงานสเราะฮ์ทปรากฏอยู่ในต าราหะดษทศอฮห เพราะรายงานสเราะฮ์ทปรากฏอยู่ใน
ี
์
ี่
ี
ี
ี
ี
ี
ื่
์
ี
ี
ี่
ั
ต าราหะดษทศอฮหนั้นได้รบการกลั่นกรองตามระเบยบวิธของนักหะดษแล้วทั้งในเรองสายรายงาน
(Sanad) และตัวบท (Matan) (Al-‘Ali, 1995: 11)
อักรอม ฎยาอ์ อัลอมะรย์ (Al-‘Umari, n.d.: 25) ได้อธบายถงระเบยบวิธการศกษาสเราะฮ์
ิ
ึ
ี
ึ
ี
ุ
ิ
ี
ี
ี
็
ี่
็
โดยใช้กฎเกณฑ์ของนักหะดษไว้ว่า จะต้องยึดสายรายงานทศอฮหเปนอันดับแรก รองลงมาเปนสาย
ี
์
รายงานทหะสัน และหลังจากนั้นใช้สายรายงานทฎออฟเพื่อเสรมมตทางประวัตศาสตรให้สมบูรณ ์
ิ
ิ
ี่
ิ
ี
ิ
ี่
์
ั
ี่
มากข้น หากสายรายงานมความขัดแย้งกันจะต้องยึดสายรายงานทเข้มแข็งกว่าเสมอ ส าหรบสาย
ี
ึ
ี่
์
ี
ี่
รายงานทฎออฟนั้นใช้ประโยชนเพื่อเสรมแต่งในเรองปลกย่อยทไม่ปรากฏในรายงานทศอฮหและ
ื่
ี
์
ิ
ี
ี่
หะสันเท่านั้น แต่ทั้งน้จะต้องไม่เกี่ยวกับเรองอะกีดะฮ์ หรอชะรอะฮ์
ื่
ี
ี
ื
์
ี
มหัมมัด โมฮาร อะล (Ali, 1997: 1A/20) ได้วางกฎเกณฑ์ในการรบสายรายงานสเราะฮ์สรป
ี
ั
ุ
ุ
ได้ดังต่อไปน้ ี
1. หากมหลายสายรายงานจะต้องยึดสายรายงานทเข้มแข็งกว่าเสมอซงจะต้องเปนไปตาม
ี
็
่
ี่
ึ
1
ี
์
ื
กฎเกณฑ์ของระบบการสบสายรายงาน (Isnad System) และอัลญัรห วัลตะอ์ดล ( )
ี
์
2. จะต้องเปนสายรายงานทไม่ขัดกับหะดษทศอฮห
ี่
็
ี่
ี

1 ศาสตรทศกษาเกี่ยวกับคณลักษณะของสายรายงานหรอผู้รายงาน ทั้งในเรองจดยืน คณธรรมจรยธรรมและ
ิ
ุ
ึ
ุ
ุ
์
ื่
ื
ี่
อุดมการณความเชอ (Zayn al-’Abidin, 1988: 93)
์
ื่