Page 90 - 022

90

ี่
8. รายงานหะดษทมสายรายงานคนเดยวและไม่เคยพบกันโดยตรงกับสายรายงานทเขา
ี
ี
ี่
ี
รายงาน
9. รายงานหะดษในเรองทเปนสาธารณะซงควรทจะรบรกันทั่วไป แต่กลับรายงานโดยสาย
็
ี
ื่
ี่
ู
ึ
ี่
้
ั
่
ี
รายงานคนเดยว
10. รายงานหะดษทเกี่ยวกับเหตการณททกคนควรทจะจดจ า และเกี่ยวข้องกับคนหมู่มาก
ี
ี่
ี่
ุ
ี่
์
ุ
แต่กลับรายงานโดยเพียงคนเดยว
ี
ี
ี
ุ
ี
ิ
ี
นอกจากน้อัลลามะฮ์ ชบลย์ นอ์มานย์ (Nu’mani, 2001: 1/51) ได้กล่าวอกว่า กฎเกณฑ์บาง
ี
ุ
ี
ประการของหะดษไม่สามารถน ามาใช้กับการรายงานเหตการณสเราะฮ์บางอย่างได้ เพราะว่าหะดษ
ี
์
์
ื่
็
จะถอว่าเหตการณเปนจรงได้ก็ต่อเมอมสายรายงานทต่อเนองกันโดยไม่ขาดสาย และสายรายงาน
ิ
ื
ุ
ื่
ี
ี่
์
ุ
คนแรกหรอผู้รายงานคนแรกจะต้องเหนเหตการณด้วยตนเอง แต่การรายงานเหตการณสเราะฮ์
็
ุ
ี
์
ื
่
ึ
ี
ิ
บางอย่าง เช่น การประสตของท่านนบ  ซงสายรายงานจะต้องขาดช่วงอย่างแน่นอน เพราะไม่ม ี
ู
ี
์
ิ
็
เศาะหาบะฮ์ท่านใดทมอายุมากพอทันเหนเหตการณการประสตของท่านนบ  ด้วยตนเอง แม้แต่
ี่
ู
ุ
ี
ี
ี่
เศาะหาบะฮ์ทอาวุโสทสดอย่างเช่น อบู บักร อัลศดดก ก็มอายุน้อยกว่าท่านนบ 
ี่
ี
ิ
ุ
ี
ี่
็
เพื่อให้บรรลผลตามเจตนารมณของศาสนาอสลามอย่างแท้จรงและปราศจากส่งทเปนเท็จ
ิ
ิ
์
ุ
ิ
ิ
ื่
ึ
ี
หะสัน ละมะอ์นะกอช์ (Lama‘naqash, 2008) จงได้วางกรอบเงอนไขการศกษาอัตชวประวัตนบ ี
ึ
มหัมมัด  หรอสเราะฮ์ไว้ดังต่อไปน้ ี
ุ
ื
ี
1. ศกษาสเราะฮ์ภายใต้กรอบของอัลกุรอานเปนอันดับแรก
ึ
็
ี
็
์
ี่
2. ยึดสายรายงานทศอฮหเปนหลัก
ี
3. หลกเลยงการใช้ระเบยบวิธโลกียะนยม ( ) ในการอธบายสเราะฮ์
ี่
ี
ี
ี
ิ
ี
ิ
ิ
ี
ิ
ี่
4. น ามตของเวลาและสถานทในการท าความเข้าใจตัวบทสเราะฮ์
์
5. ยึดมั่นในสาสน ( ) มากกว่าการยึดมั่นตัวตนของท่านนบ 
ี
็
ี่
ิ
ี
ี
ี
ื
6. หลกเลยงการขยายความเน้อหาสเราะฮ์ด้วยรายงานทเปนอสรออลยาต ( ) และ
ี
ี่
ี่
รายงานทผิดธรรมชาต
ิ
7. การวิพากษ์สเราะฮ์จะต้องยึดมูลเหตของเหตการณ ( ) เปนส าคัญ ไม่ใช่
็
์
ุ
ี
ุ
ื
ื่
ยึดเรองกฎสภาวะหรอส่งเรนลับอย่างเดยว
้
ิ
ี
ิ
ิ
ี
ู
ี
8. ปฏเสธการอธบายสเราะฮ์ให้ดด ( )
ุ
ี
ุ
ั
ึ
ี่
ั
9. น าเหตการณสเราะฮ์มาประยุกต์ใช้กับการแก้ปญหาต่างๆ ทเกิดข้นจรงในชวิตปจจบัน
์
ิ
ี
ึ
10. ศกษาเน้อหาสเราะฮ์อย่างองค์รวมและสัมพันธต่อกันโดยไม่แยกส่วน
์
ื
ี