Page 78 - 022
P. 78
78
ู
ิ
ุ
ุ
้
ุ
ุ
ู
อละมาอ์ในกล่มอะฮ์ลสสนนะฮ์วัลญะมาอะฮ์ การกล่าวราย ดหม่นดแคลนต่อเศาะหาบะฮ์ ก็ย่อม
ู
้
ื
ู
ิ
์
ิ
ี่
เท่ากับการกล่าวราย ดหม่นดแคลนต่อสาสนแห่งอสลามด้วย เพราะเศาะหาบะฮ์ท าหน้าทเสมอน
เปนสอกลางของสาสนอสลาม การกล่าวหาว่าสอกลางบกพร่องย่อมแสดงให้เหนว่าส่งทน ามาด้วย
ิ
็
ี่
ิ
ื่
็
์
ื่
ุ
ี
นั้นบกพร่องด้วย ด้วยเหตน้อบู ซรอะฮ์ อัลรอซย์ ( ) ได้กล่าวไว้ว่า “หากผูใดเหนคน
ี
้
็
ุ
ทก าลังกลาวหาเศาะหาบะฮของทานนบ ่ ่ ึ่ ่ ่ ้ ู ิ ่ ื
ี
ทานใดทานหนงวาบกพรอง จงรเถดวาคนๆ นั้นคอ
์
่
ี่
่
พวกซนดก ( )” (Al-Alusi, 1997: 391-392)
ี
1
ิ
แม้ว่าบรรดาเศาะหาบะฮ์มความประเสรฐทสงส่งแต่อย่างไรก็ตามนักวิจัยจ าเปนจะต้อง
็
ี
ิ
ี่
ู
ึ
ิ
ระมัดระวังและมความชัดเจนในการอ้างองถงพฤตกรรมของบรรดาเศาะหาบะฮ์ เพราะบรรดาเศาะ
ิ
ี
ู
ื
่
ึ
็
หาบะฮ์ไม่ใช่เปนผู้มะอ์ศูม (ปลอดจากบาป) เหมอนกับบรรดารสล ซงบรรดาเศาะหาบะฮ์ก็ม ี
ี่
ึ
่
ิ
็
โอกาสทจะกระท าความผิดได้ หากปรากฏว่าเศาะหาบะฮ์ท่านใดท่านหนงท าความผิดจรง นั่นเปน
ความผิดส่วนตัวของเศาะหาบะฮ์ท่านนั้น ซงไม่อาจท าลายความเปนอะดาละฮ์ของบรรดาเศาะ
่
ึ
็
ุ
หาบะฮ์โดยรวมได้ อกทั้งเศาะหาบะฮ์ล้วนแต่เปนมจญ์ตะฮด (สามารถวินจฉัยกฎหมายได้)
็
ี
ิ
ิ
ิ
ิ
ข้อผิดพลาดทเกิดจากการอจญ์ตฮาดนั้นได้รบการอภัยจากพระเจ้า ดังทอบน ตัยมยะฮ์ได้ตอบข้อ
ิ
ิ
ี่
ี่
ุ
ั
ค าถามในเรองความขัดแย้งทเกิดข้นระหว่างเศาะหาบะฮ์ด้วยกันว่า “เรองราวต่างๆ ทกล่าวถงความ
ึ
ึ
ื่
ื่
ี่
ี่
ื
ื่
ขัดแย้งระหว่างบรรดาเศาะหาบะฮ์ด้วยกันนั้นส่วนใหญ่เปนเรองมดเท็จ ส่วนข้อเท็จจรงนั้นคอ พวก
็
ิ
ี
ั
ู
ุ
ี
ั
ิ
เขาเปนมจญ์ตะฮด ส าหรบมจญ์ตะฮดแล้วหากวินจฉัยถกต้องเขาจะได้รบสองผลบญ แต่ถ้าหาก
ุ
็
ุ
ั
ิ
ั
ุ
่
ึ
วินจฉัยผิด เขาก็จะได้รบหนงผลบญและความผิดของพวกเขาจะได้รบการให้อภัย” (Ibn Taymiyah
2005, Vol.IV, 264)
ี
์
2.4 แนวคิดเกี่ยวกับสเราะฮ
2.4.1 นยามและขอบขายเน้อหาสเราะฮ ์
่
ิ
ื
ี
ค าว่าสเราะฮ์หรออัตชวประวัตนบมหัมมัด ในภาษาอาหรบเรยกว่า “อัลสเราะฮ์ อัล
ิ
ุ
ั
ื
ี
ี
ี
ี
ี
2
นะบะวียะฮ์ ( )” หรอเรยกอย่างย่อว่าอัลสเราะฮ์ ( ) ซงในทางภาษาหมายถง
ึ
่
ึ
ื
ี
ี
1
ื
ี
ื
หมายถงพวกทปฏเสธวันอาคเราะฮ์ หรอไม่เชอในพระเจ้า หรอพวกทท าตัวภายนอกเหมอนกับผู้ศรทธาแต่ในใจ
ื่
ั
ื
ึ
ี่
ี่
ิ
้
ิ
ิ
ซ่อนเรนด้วยการปฏเสธ (กุฟุร) คล้ายกับคนมุนาฟก (หน้าไหว้หลังหลอก) (Al-Zabidi, 1989b: 418)
2 ค าว่าอัลสเราะฮ์ ( ) ในภาษาอาหรบหากไม่ได้ระบชอของใครเปนการเฉพาะ โดยทั่วไปจะหมายถงสเราะฮ์
ึ
ี
ื่
็
ั
ี
ุ
ู
้
ของท่านนบมหัมมัด (Yatim, 1997: 196) ในต ารายุคต้นมักใช้ค าน้ในรปพหพจน์คออัลสยาร ( ) พรอม
ุ
ี
ู
ื
ี
ิ
็
ี
่
ึ
ู
กับใช้ค่กับค าว่าอัลมะฆอสย์ ( ) กลายเปนสยารและมะฆอซย์ ( ) ซงให้ความหมายเท่ากับอัล
ิ
ี
สเราะฮ์ (ดเพ่มเตมใน Hizmetli, 1991: 48)
ี
ิ
ู
ิ
