Page 351 - 022

351

้
ั
ี
์
ู
้
ึ
เหตุน้ฉนจงไดมีความรทางการแพทย” (Abu Nu‘aym, 1988: 2/49-50; Ibn ‘Abdullah al-Tabari,
1989: 111-112)
ิ
ี
ื่
ี
ิ
ี
นอกจากน้ท่านหญงอาอชะฮ์ยังมความสนใจในเรองบทกวีและล าน าโคลงอกด้วย มรายงาน
ี
ิ
ี
จากอัลวากิดย์เล่าว่า ท่านหญงอาอชะฮ์ได้แต่งล าน าโคลงมากกว่า 60 บท (Al-Dhahabi, 1982: 2/189)
ิ
่
ี
ี
ั
ิ
้
และมรายงานจากอัลชะอ์บย์ ( ) ซงท่านหญงอาอชะฮ์กล่าวว่า “ดฉนไดรายงานบทกวของนัก
ี
ิ
ิ
ึ
1
ึ่
ี
กวละบด ( ) เกอบหนงพันบท” (Al-Dhahabi, 1982: 2/197)
ี
ื
ี
์
นอกจากเปนบคคลทรอบรในศาสตรต่างๆ แล้ว ท่านหญงอาอชะฮ์ยังเปนคนทมวาทศลปท ี่
์
ิ
ิ
ุ
ี่
ิ
ู
็
ี่
้
็
ุ
์
2
ุ
่
ิ
ิ
ี
เลอเลศอกด้วย มรายงานจากอับดลมะลก อบน อมัยร เล่าจากมูซา อบน ฏ็อลหะฮ์ว่า “ขาพเจาไมเคย
้
้
ิ
ุ
ุ
ิ
ี
3
์
ิ
่
ี
ิ
้
์
ิ
่
ี่
ิ
เหนผูใดทมวาทศลปเลอเลศเทากับทานหญงอาอชะฮ” (Al-Tirmidhi: 3884) มรายงานจากอะหนาฟ
ี
์
็
ั
ั
ี
้
ุ
ิ
ุ
์
ิ
ั
้
์
์
์
ี
อบน ก็อยส กล่าวว่า “ขาพเจาเคยฟงคฏบะฮ (การปราศรย) ของเคาะลฟะฮอบู บักร อลศดดก ของ
์
ี
ิ
ิ
ุ
ี
ี
์
ุ
์
ั
ิ
เคาะลฟะฮอมัร อบนุ อลค็อฏฏอบ ของเคาะลฟะฮอษมาน อบนุ อฟฟาน ของเคาะลฟะฮอะล อบนุ
ี
ั
ั
ึ
ิ
ื่
่
้
้
ุ
้
็
ี
่
ี
ี
์
อบ ฏอลบ และเคาะลฟะฮทานอนๆ เปนตน จนถงปจจบันน้ ขาพเจาไมเคยไดยนค าพูดจากปาก
ิ
้
่
์
่
ิ
ิ่
ี่
์
่
ิ
่
มนุษยทานใดทยงใหญและดเลศเทากับทานหญงอาอชะฮ” (Al-Hakim, 2002: 4/12)
ี
ิ
ท่านหญงอาอชะฮ์เคยแนะน าทักษะการพูดในสาธารณะอย่างน่าสนใจให้แก่อบน อะบ อัล
ิ
ุ
ี
ิ
ิ
สาอบ ซงเปนธรรมกถกประจ านครมะดนะฮ์โดยให้ถอปฏบัตและระมัดระวังในขณะทปาฐกถา
ื
ิ
ึ
่
็
ิ
ี
ี่
ิ
ึ
ื่
ุ
ธรรมใน 3 เรอง คอ 1) หลกเลยงการใช้ประโยคทเปนจังหวะสัมผัส ( )ในบทดอาอ์ 2) จง
ี่
ื
ี
ี่
็
ี
ุ
ปาฐกถาธรรมให้แก่ผู้คนในทกวันศกรเพียงคร้ ังเดยวเท่านั้น หากประสงค์อกกระท าได้ไม่เกิน 2-3
ี
์
ุ
ี
ิ
ี่
ั
คร้ง แต่ต้องระวังอย่าท าให้ผู้คนเบอหน่าย 3) ก่อนทจะเร่มพูดหากมผู้คนก าลังพูดอยู่ อย่าได้ตัดบท
ื่
้
ค าพูดของพวกเขาและปล่อยให้พวกเขาพูดต่อไป จนกว่าพวกเขาจะรองขอให้ท่านพูดก็จงพูดกับ
4
พวกเขา (Ibn Hanbal: 25820; Ibn Shabbah, 1979: 1/13)
ี่
ิ
ู
จากรายงานทกล่าวมาข้างต้นเหนได้ชัดว่าท่านหญงอาอชะฮ์ไม่ได้มความรเฉพาะทเกี่ยวกับ
ิ
ี
ี่
้
็
ิ
ู
ี
ื
บทบัญญัตศาสนา อัลกุรอานหรอหะดษเพียงอย่างเดยว ในขณะเดยวกันนางยังมความรและให้ความ
ี
ี
ี
้

1 เปนนักกวีทมชอเสยงท่านหนง มชอเต็มว่าละบด อบน รอบอะฮ์ อบน อามร อบน มาลกจากเผ่ากิลาบ มชอ
ิ
ื่
ิ
ิ
ี
ุ
ี่
ี
ื่
ุ
ื่
ี
ิ
ี
ิ
ุ
็
่
ี
ี
ึ
ี
ิ
ั
ี
เรยกว่า อบ อะกีล ( ) เข้ารบอสลามในป ฮ.ศ.ท 9 และเสยชวิตในป ฮ.ศ.ท 41 (Ibn Sa‘d, 2001: 6/192-193,
ี
ี
ี่
ี
ี่
ู
8/155; Ibn al-Athir, 1996: 4/482-485)
2
ิ
์
์
ู
ั
ิ
ิ
ดวาทศลปในบทปราศรยของท่านหญงอาอชะฮ์ในเหตุการณสงครามญะมาลใน Ibn ‘Abd Rabbih, 1983: 4/215-
216
3
ี
ิ
ิ
็
ี
ี
์
ี
อัลตรมซย์กล่าวว่าเปนหะดษหะสัน ศอฮห ฆอรบ (Al-Tirmidhi, n.d.: 873)
4
ี
ิ
ิ
์
ิ
ุ
ิ
็
ี
ชอัยบ์ อัลอัรนะวูตและคณะวินจฉัยว่าเปนหะดษศอฮห ลฆ็อยรฮ ( ) (Ibn Hanbal, 2001: 43/20)