Page 144 - 020
P. 144
144
ี
ิ
็
ิ
ี
ี
ึ
ในทํานองเดยวกันผู้บรหารมวุฒต่างกันการบรหารจะสําเร จเหมอนกันได้ทั้งน้ อาจจะข้นอยู่กับการท ี่
ิ
ื
ี
ี่
ี
ี่
สามารถหาความรด้วยตนเอง การดําเนนงานในสถานศกษาทด การทมระบบบรหารในลักษณะเดยวกัน
ึ
้
ี
ิ
ู
ิ
ิ
ึ
ู
ื่
ในการพัฒนางานเพื่อให้ได้เลอนวิทยฐานะให้ตําแหน่งสงข้น ต้องผ่านการประเมนสมรรถนะตาม
ิ
ื่
ี่
ิ
หลักเกณฑ์ทกาหนด ผ่านการประเมนจากผู้บังคับบัญชาโดยตรง เมอไม่ผ่านเกณฑ์ทาให้การปฏบัตงาน
ิ
ในหน้าทเกิดความไม่มั่นใจจะลดสถานภาพการบรหารตําลงได้ อันจะไม่เปนผลดต่อผู้บรหารและการ
่
ิ
ิ
ี่
ี
็
ึ
ิ
ึ
ิ
ิ
ิ
ุ
บรหารสถานศกษา จงทําให้มการปฏบัตงานการส่งเสรม คณธรรม จรยธรรมไม่แตกต่างกัน
ี
ิ
ิ
ึ
ึ
ี่
ื
ี
ี่
ิ
ิ
2.2 สถานศกษาทผู้บรหารมประสบกา รณในการบรหารต่างกัน คอ ผู้บรหาร สถานศกษาทม ี
์
ึ
ี
ประสบการณไม่ถง 10 ปและ มประสบการณ 10 ป ข้นไป มบทบาทในการส่งเสรม คณธรรมจรยธรรม
์
ี
ี
ิ
ิ
ึ
ี
ุ
์
ึ
ี
ึ
นักเรยนในสถานศกษาโดยรวมและรายด้าน พบว่า ไม่แตกต่างกัน สอดคล้องกับการศกษา ถวิล อนันต
ิ
ิ
ี
ึ
ึ
พงศ์ (2544 : บทคัดย่อ) ผลการศกษาเปรยบเทยบ ด้านการวางแผนการบรหารของผู้บรหารสถานศกษา
ี
ี
ิ
ี่
ี
ี
จังหวัดพัทลงทมประสบการณทางการบรหารต่างกัน ผลการเปรยบเทยบ ด้านการวางแผนของผู้บรหาร
ุ
ิ
์
ึ
ุ
ึ
ิ
สถานศกษาไม่แตกต่างกัน สอดคล้องกับการศกษา วิเพลน ชมพล (2544 : บทคัดย่อ) ผลการ
ี
ุ
ี
ี
ิ
ิ
ิ
ี
เปรยบเทยบการปฏบัตงานด้านกา รสนับสนนการจัดการเรยนการสอนของผู้บรหารโรงเรยน สังกัดสา
ี
นักงานการประถมศกษาจังหวัดสราษฎรธานพบว่าไม่แตกต่างกัน และสอดคล้องกับการศกษา ธรพล
ึ
ี
์
ุ
ึ
ึ
็
ิ
ุ
ี
ี
ี่
บญสข (2538 : บทคัดย่อ) จากผลการศกษาเปรยบเทยบพฤตกรรมทเปนแบบอย่างทางจรยธรรม ของ
ุ
ิ
็
ี
ู
ผู้บรหารตามทัศนะของครและกรรมการโรงเรยนในจังหวัดกระบ ด้านการประพฤตเปนแบบอย่างของ
ิ
ี่
ิ
ิ
ี่
์
ผู้บรหารทมประสบการณในการบรหารต่างกัน พบว่า พฤตกรรม จรยธรรม ประสบการณมากและน้อย
์
ี
ิ
ิ
ิ
ไม่แตกต่างกัน
ิ
็
ุ
ทั้งน้อาจเปนเพราะ บทบาทของผู้บรหารสถานศกษาในการส่งเสรมคณธรรมจรยธรรม
ิ
ึ
ิ
ี
้
ี
ึ
์
ู
นักเรยนของผู้บรหาร สถานศกษา ปจจบันมการอบรมเข้ม จงมความรความสามารถประสบการณจาก
ิ
ั
ี
ุ
ึ
ี
ึ
ิ
ิ
การเรยนรใกล้เคยงกัน ความตนตัวทางวิชาการมากก็สามารถบรหารสถานศกษาให้มประสทธภาพได้
ี
ี
ื่
ิ
ี
ู
้
่
ึ
้
้
็
ิ
ี่
ิ
ั
ู
ิ
ึ
ี
และการอบรมของผู้บรหารสถานศกษามตลอดเวลา ซงเปนวิชาการใหม่ๆทรบรพรอมๆกับผู้บรหารเดม
จงมความรความสามารถเหมอนกับผู้บรหารทมประสบการณมากกว่า ทําให้ผู้บรหารสถานศกษาม ี
ู
้
ิ
ี่
์
ิ
ึ
ี
ึ
ี
ื
ี
ึ
ี
ิ
์
ประสบการณในการบรหารไม่ถง 10 ป และผู้บรหารสถานศกษาทมประสบการณ 10 ปข้นไป มการ
ิ
ี่
ี
ึ
ี
ึ
์
ส่งเสรมคณธรรมจรยธรรมนักเรยนไม่แตกต่างกัน
ุ
ิ
ิ
ี
ิ
ึ
ี
ี่
2.3 สถานศกษาทมขนาดต่างกันได้แก่บทบ าทของผู้บรหารสถานศกษาใน การส่งเสรม
ิ
ึ
ี่
ี
ี
คณธรรม จรยธรรมนักเรยน ในสถานศกษาทมนักเรยนตํากว่า 300 คน และ 300 คน ข้นไป ผล
่
ึ
ิ
ี
ึ
ุ
ึ
ึ
ึ
การศกษาโดยรวม พบว่า ไม่แตกต่างกัน สอดคล้องกับการศกษา ธวัส ตัสโต (2546 : 79) ศกษาความ
ิ
ู
ิ
ิ
ึ
ิ
ิ
็
คดเหนของครและคณะกรรมการสถานศกษาขั้นพื้นฐานเกี่ ยวกับพฤตกรรมเชงจรยธรรมของผู้บรหาร
โรงเรยนขนาดต่างกันพบว่า ไม่แตกต่างกัน และสอดคล้องกับการศกษา วิจตร ปานแก้ว (2536 :
ึ
ี
ิ
