Page 71 - 054

50

ึ
ิ
ื่
่

ิ
ี
1038) ตามหลักภาษาแล้ว มาจากค าว่า ءيشلا تيصو ฉันได้สั่งเสยส่งหนงส่งใด เมอฉันได้ให้มัน
ึ
ี
ุ
ี
ี
ี่
ี่
ี
ึ
บรรลไปถง ทเรยกดังกล่าวนั้น เพราะมันไม่บรรลไปถงในขณะทมชวิตอยู่ แต่จะมผลภายหลังจาก
ุ
ี
ี
เสยชวิต (Ibn Manzur, 1993: 15/394) ดังนั้นพินัยกรรมด้านภาษาศาสตรมความหมายว่า (ءاصيلاا)
ี
์
ื่
ึ
แปลว่าไปส่งให้ถง มาจากรากค าว่า (هتلصو اذا هيصا ءيشلا تيصو) เมอฉันน าไปส่งให้ถงเขา วะศ ี
ึ
ี
ื
ฺ
ี
ี
ยะฮ กับค าว่า อซออ มความหมายอย่างเดยวกันในทางภาษา กล่าวกันว่า (اذكب نلافل تيصوا) หรอ
ี
ุ
ุ
(اذكب نلاف لىا تيصوا) แปลว่า ฉันได้ให้ค าสัญญามั่นกับเขา (อรณ บญชม, 5: 30) นอกจากน้แล้ว
ึ
ค าว่าวะศยะฮ (ةيصولا) ยังหมายถง พินัยกรรม ดังทอัลกุรอ่านได้ระบไว้ว่า
ี่
ุ
ฺ
ี

ِ
ِ
ِ
َّ
تومْ لا مكا دحاأ رضح اذإ مُ كني ب ةداهش اونمآ نيذلا اهُّ ياأ يا ﴿
ا
ُ
ُ
ا
ا ا
ُ ْا ُ ا ا ا
ْ ْا ا ا ا ُا ا
ِ ٍ
ِ
ِ
ِ ِ
﴾ مُ كنم لدع اوذ نانْ ثا ةَّ يصوْ لا ينح
ا ا
ْ
ا ا
ْ
ْ ا ا
(٦٠١ ةيآ نم ءزج : ةدئالما)

็
ความว่า “ผู้ศรทธาทั้งหลาย! การเปนพยานระหว่างพวกเจ้า
ั
ื่
่
เมอความตายได้มายังคนหนงคนใดในพวกเจ้า ขณะมการท า
ี
ึ
ื
ี่
ู
็
พินัยกรรมนั้น คอสองคนทเปนผู้เทยงธรรมในหม่พวกเจ้า”
ี่
ี่
ึ
่
ฺ
ฺ
(อัลมาอดะฮ: ส่วนหนงของอายะฮท 106)
ิ

ั
อัลลอฮ ได้ตรสว่า
ฺ

ٍ ِ ِ
ِ ِ
﴾ ٍ نيد واأ ابِ يصوي ةَّ يصو دع ب نم ِ ﴿
ْا ْ ا
ا ْا ْ
ُ
٦٦
( ةيآ نم ءزج : ءاسنلا)

ี่
ความว่า “หลังจากพินัยกรรมทเขาได้สั่งเสยมันไว้หรอหลังจาก
ื
ี
ี
ิ
หน้สน”
ิ
ี่
ฺ
(อันนสาอ์: ส่วนหนงของอายะฮท 11)
่
ึ

ั
็
ดังนั้นพินัยกรรม (ةيصولا) เปนค าภาษาอาหรบ โดยเอามาจากค าว่า ( تيصو
ี
ءيشلا) ฉันได้สั่งเสยส่งหนงแล้ว (هيصا) ฉันได้สั่งเสยมันเอาไว้ (هتلصوا اذا) เมอฉันได้ให้มันไปถง(ท ี่
ื่
ึ
ิ
่
ึ
ี
ี่
ี่
ึ
ี
ี่
ิ
لما)
ี
็
ของมัน) ส่วนค าว่าผู้สั่งเสย (يصو จะไม่ท าให้ส่งทเปนอยู่ในขณะทเขามชวิตอยู่ ไปถงทของมัน
ี
ี
ี่
ี
ิ
หลังจากทเขาได้เสยชวิตไปแล้ว(ซัยยิด ซาบก, 2549: 5/507)