Page 97 - 052

82

ั
ี่
ั
ู
อกษรยาวี เป นอกษรทถกดดแปลงมาจากอกษรภาษาอาหรับ ในช วงแรก
ั
ั
%
ิ
ของการเผยแผ ศาสนาอิสลามสู สังคมมลายู แมว ายังไมสามารถหาขอสรุปของการกาเนิดอสลามไดนั้น

ํ
%
%
ิ
%
ิ
ู
ั
แตกเป นไปไดว า อสลามถกเผยแผ ครั้งแรกในป:ฮจเราะฮท 440 ซงตรงกบ คริสต8ศกราช 1104 อย าง
ึ่
ี่
ฺ

็
ั
ี่
ั
ิ
ู
็
ไรกตาม ในส วนของอกษรยาวีนั้น เชื่อว าถกนํามาใช %ในภาษามลายูหลังป:ฮจเราะฮ ท 700 หรือ
ฺ
ี่
ู
ื่
ั้
ั
ั
ี่
ประมาณศตวรรษท 14 ทงนี้ อาศยหลักฐานจากจารึกตรังกาน ทระบุว าจารึก เมอคริสต8ศกราช
ี
ั
ิ
ี
ึ่
1303 โดยจากจารึกสังเกตได%ว า อกษรทใช%เขยน ยังไม มการเตมจุดแต ประการใด ซงเหมอนกบระบบ
ื
ั
ี่
ี
ู
ี่
ั
ู
การเขยนในภาษาอาหรับยุคแรก ๆ หลังจากศตวรรษท 17 เป นต%นมา (อางใน มหัมมดมนซร
%
ั
ั
็
ั
ั
หมดเรSาะ 2551 : 177) ระบบการเขยนอกษรยาวี กได%รบการพฒนาอย างต อเนื่อง จนกลายมา
ี
ั
เป นระบบการเขียน ดังที่ปรากฏในปnจจุบัน
ภาพที่ 45
จารึกตรังกานู เขียนเมอ พ.ศ. 1846 เป นการเขียนด%วยอกษรยาวีที่เก าที่สุด
ื่
ั

ที่มา : http://www.wikiwand.com/th/อักษรยาวี
4.1.2 คํายืม
ํ
ในด%านคาศพท8 คาหลายคาในภาษามลายูถกแทนทด%วย ภาษาอาหรับ และ
ํ
ั
ํ
ู
ี่
ภาษาเปอร8เซีย เนื่องจากภาษาอาหรับ เป นแหล งข%อมูลทางวิชาการ ทางด%านศาสนา และองค8ความรู%
ื่
%
ู
ดานอนๆ ทสําคญ ในภูมภาคมลายูในยุคอสลามนั้น คาศพท8เฉพาะด%าน ในสาขาวิชาต างๆ ได%ถก
ี่
ิ
ํ
ั
ั
ิ
บัญญัติ และเขียนในภาษามลายู เป นผลทําให%เกิดการเปลี่ยนแปลงทาง ด%านคําศัพท8อย างรวดเร็ว ด%วย