Page 176 - 024

176

ั
ของเรำสองคนก็ว่ำกันสองคน ลูกอย่ำให้มำรบร เวลำปัญหำมันเกิดขึ้นจะเป็นปัญหำ
ู้
หนัก พอจบก็จบไป ขอมะอัฟกันเสร็จก็ไม่มีอะไร” (อับดุลรอเซะ, 15 มกรำคม 2556)

ู้
ั
ิ
ื่
“...ถ้ำผู้หญงให้ลูกได้รบรเรองแย่ๆ ในบ้ำนจะท ำให้ลูกฝังใจ กลำยเป็นเด็กมีปัญหำ”
(คุณมำซือนะ, 10 มกรำคม 2555)

2) ห้ำมน ำปัญหำควำมขัดแย้งภำยในบ้ำนไปบอกคนภำยนอก เพรำะนอกจำกปัญหำ
ั
จะไม่ถูกแก้ไขแล้ว ยังอำจท ำให้สถำนกำรณ์ภำยในครอบครวเลวรำยยิ่งกว่ำเดิม แต่หำกเป็นประเด็นที่
้
ส ำคัญและยำกต่อกำรหำข้อยุติก็สำมำรถปรึกษำผู้ใหญ่ที่เคำรพนับถือได้

ิ
“…เรื่องครอบครัวมันพูดกับคนอื่นไม่ได้ ยกเว้นคนที่มีกติกำจรงๆ คือ คนที่ปำกไม่เสีย
ื่
ล่ะนะ เรองครอบครวเป็นเรองละเอยด ไม่ควรไปเล่ำให้คนอนฟัง” (คุณอะตีกะฮฺ, 28
ั
ื่
ื่
ี
ธันวำคม 2555)

ั
“มีอะไรขอต่ออลลอฮฺอย่ำงเดียว วิธีนี้สบำยใจที่สุดแล้ว ถ้ำเรำไปบอกพ่อแม่ เขำก็
อำจจะตอบมำว่ำ “มำบอกท ำไม ในเมื่อตัดสินใจที่จะอยู่ต่อเอง..” แล้วเรำจะไปบอกคน
ื่
ื่
อนท ำไม แล้วสำมีก็เป็นพ่อของลูกเรำ เรำจะเอำเรองเขำไปประจำนให้คนอนรท ำไม
ื่
ู้
มันไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว” (คุณมำซือนะ, 10 มกรำคม 2555)

“บำงทีเวลำมีปัญหำหนักๆ จริงๆ เรำก็อำจต้องถำมควำมเห็นผู้ใหญ่ที่เรำเคำรพรอบข้ำง

ื่
บ้ำง ครอบครวถึงจะอยู่ได้ อย่ำงนบีเองเวลำคุยกับท่ำนหญงอำอชะฮฺไม่รเรองก็ต้องไป
ู้
ั
ิ
ี
ึ
ฺ
ปรกษำอบูบักร พ่อของนำง ต้องไปศึกษำดูว่ำท่ำนนบีท ำไว้ยังไง ท่ำนนบีมีภรรยำตั้ง
สิบเอ็ดคน ต้องไปดูว่ำท่ำนบริหำรยังไง” (คุณเฆำะซำลี, 25 มกรำคม 2556)

“...ควำมจรงแล้วปัญหำที่เกิดขึ้นในครอบครวนั้นมีอยู่ แต่ภรรยำไม่ได้น ำมำจัดกำรใน
ั
ิ
เชิงของตลำดไง คือ ทุกคนยอมรบมันและก็จบมันตรงนั้น” (คุณรฎวำน, 23 ธันวำคม
ิ
ั
2555)

้
้
3) ให้กำรเลิกเป็นทำงเลือกสุดท้ำย กำรหย่ำรำงเป็นทำงออกที่จะสรำงควำมเจ็บปวด
ั
แก่ทุกฝ่ำย และส่งผลกระทบติดตำมมำอย่ำงมำกมำย ดังนั้น จึงให้เป็นวิธีกำรสุดท้ำยส ำหรบกรณีควำม
ขัดแย้งที่ร้ำยแรงถึงขั้นไม่สำมำรถเดินทำงร่วมกันได้อีกต่อไป