Page 127 - 001

116

ในอินเดียใต้ โดยในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นั้น พบแหล่งโลหะที่สำคัญ ยกตัวอย่างเช่น เปรัค

และสลังงอร์ ซึ่งเป็นแหล่งดีบุก ในขณะที่บริเวณภาคกลางและภาคตะวันออกเฉียงเหนือของ
ุ
ประเทศไทย เช่น ภูโล้น อำเภอสังคม จังหวัดหนองคาย และเขาพคา จังหวัดลพบุรี เป็นแหล่ง
เหมืองทองแดง นอกจากนี้ แหล่งโบราณคดีอ่างเก็บน้ำนิลกำแหง จังหวัดลพบุรี ยังเป็นแหล่ง

ผลิตก้อนทองแดงสำเร็จรูปอีกด้วย
อย่างไรก็ดี สินค้าออกที่สำคัญที่สุดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คือ ของป่าและ

่
่
เครื่องเทศ โดยพอค้าชาวอินเดียจะเป็นพอค้าคนกลางในการขนส่งสินค้าจากเอเชียตะวันออก
เฉียงใต้ไปยังอินเดีย และพ่อค้าในแถบเมดิเตอร์เรเนียนจะขนส่งเพื่อไปโลกตะวันตกอีกทอดหนึ่ง
27
26
เครื่องเทศที่เป็นสินค้าส่งออกได้แก่ กานพลู (clove) พริกไทย (pepper) อบเชย
29
28
(cinnamon) เปลือกต้นอบเชย (cassia) และไม้จันทน์ (sandalwood) เครื่องเทศเหล่านี้ถูก
นำไปใช้ในการทำยาและวัตถุกันเสีย
ในช่วงพทธศตวรรษที่ 5-9 (ราว 50 ปีก่อนคริสตกาล – ค.ศ.300) หรือที่เรียกว่ายุคอิน
ุ
โด-โรมันเป็นยุคสมัยหนึ่งที่โลกตะวันตก อินเดีย และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ทำการค้ากันอย่าง
เป็นล่ำเป็นสันมากที่สุด เนื่องจากในขณะนั้น จักรวรรดิโรมันมีเสถียรภาพทางการเมืองและมี

ความต้องการสินค้าและเครื่องเทศจากโลกตะวันออกเพิ่มมากขึ้น ประกอบกับที่จีนคือ ราชวงศ์
ฮั่น ราชวงศ์ฮั่นตะวันออก และแคว้นง่อหรือวู่ (Wu Kingdom) ในยุคสามก๊กมีความต้องการ

สินค้าจากโลกตะวันตกมากขึ้น อีกทั้งผู้นำของรัฐในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก็ต้องการสินค้าจาก
ื่
นอกดินแดนเพอแสดงสถานะทางสังคมที่สูงขึ้น (ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว) เหล่านี้ล้วนเป็นปัจจัย
30
สำคัญที่ทำให้การค้าระหว่าง 2 ซีกโลกมีความคึกคักมากในช่วงเวลานี้

การล่มสลายของการค้ายุคอินโด-โรมัน

การค้าในยุคอินโด-โรมันเจริญรุ่งเรืองถึงขีดสุดในราวพทธศตวรรษที่ 5-8 หรือ 100 ปี
ุ
ุ
ก่อนคริสตกาลถึงคริสต์ศตวรรษที่ 2 และเริ่มลดลงจนล่มสลายในราวพทธศตวรรษที่ 8-9 โดย
พิจารณาจากหลักฐานทางโบราณคดี อันได้แก่ เหรียญโรมัน เศษภาชนะดินเผา แก้วและชิ้นส่วน

แก้ว ลูกปัด แหล่งเรือจม ฯลฯ ทั้งนี้ การเสื่อมถอยทางการค้าระหว่างโรมันและอินเดียประกอบ
ไปด้วยสาเหตุหลายประการด้วยกัน โดยสาเหตุหลักๆมาจากปัญหาทางการเมืองและเศรษฐกิจ

กล่าวคือ ได้เกิดความไม่สงบและก่อการกบฏขึ้นในแถบลุ่มแม่น้ำไนล์ซึ่งโรมันครอบครองอยู่ โดย
กลุ่มเบลมมีเยส (Blemmyes) ซึ่งเป็นชนเผ่าเร่ร่อนชาวเบจา (Beja) ที่อาศัยอยู่ในแถบนูเบีย
(Nubia) ทำให้ส่งผลกระทบต่อการทำกิจกรรมทางการค้าที่เมืองท่าต่างๆของอียิปต์ ในขณะที่

พนที่ในโซนยุโรป กลุ่มผู้พดภาษาเยอรมัน (Germanic) ก็เข้ามาก่อความไม่สงบในบริเวณ
ื้
ู

26 กานพลูเป็นพืชที่อยู่ในสกุล Syzygium ใช้ประโยชน์ในส่วนที่เป็นดอกตูมแห้ง และน้ำมันที่ได้จากการสกัด เป็นพืช
พื้นเมืองที่เติบโตอยู่ในแถบหมู่เกาะโมลุกกะ
27 พริกไทย หาได้จากแผ่นดินใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อบเชย และเปลือกอบเชย
28 ต้นอบเชย เติบโตอยู่ในบริเวณสุมาตราตะวันตกและชวา
29 อาจนำมาจากหมู่เกาะอินโดนีเซียแถบตะวันออก
30 Kishor K.Basa & Karuna Sagar Behera. Indo-Roman Trade. Maritime Heritage of India, p. 59.