Page 201 - 044
P. 201
201
เล่ม ของมูฮัมหมัด อัลฮะซัน เนองจากเขาได้ใช้ความพยายามและ
ื่
ื
อาศัยแรงจงใจทสงส่งจงสามารถท่องจ าส่วนใหญ่หรอครงหนง
ู
ึ
ู
ี่
ึ
่
่
ึ
ู
ู
ี่
ื
ของเน้อหาในหนังสอ แต่ทว่าเขามแรงจงใจทสงแต่ขาดความ
ี
ื
ี่
พยายาม หรอ ในทางกลับกันเมอเขาได้พยายามอย่างเต็มทแล้วแต่
ื่
ื
ี่
ู
่
ึ
ั
้
ู
ขาดแรงจูงใจทสงส่ง เขาก็จะไม่ได้รบซงความรนอกจากเพียงน้อย
นดเท่านั้น
ิ
(al-Zarnuji, 1986: 73)
ู
ี
อัลซัรนญย์ได้กล่าวว่า
هتمبِ يرطي ءرلما نإف ،لمعلا فى ةيلاعلا ةملها نم ملعلا بلاطل دب لَ " ف
" هيحانبج يرطي يرطلاك
ี
ี่
“จ าเปนส าหรบผู้เรยนทต้องมแรงจูงใจทสงส่ง แท้จรงแล้วคนคน
ู
ี
ี่
ั
ิ
็
ิ
ิ
หนงสามารถบนไปด้วยแรงจูงใจของเขา เสมอนนกทบนด้วยสอง
ี่
ื
่
ึ
ปกของมัน”
ี
(al-Zarnuji, 1986: 72)
ี
ู
อัลซัรนญย์ได้กล่าวว่า
ليصتح ىلع لقاعلل اثعاب و ايعاد مهفلا و هقفلا و ملعلا ةذلب ىفك "
" ملعلا
ี
ั
ึ
“มันเพียงพอแล้วส าหรบการได้มความสขกับการศกษาหาความร ู ้
ุ
ุ
และความเข้าใจทางศาสนาทเปนสาเหตให้ผู้มสตปญญานั้นขยัน
ิ
ั
็
ี่
ี
ึ
ู
้
ในการทจะได้มาซงความร”
ี่
่
(al-Zarnuji, 1986 : 79)
ี่
็
ดังนั้น ความพยายามอย่างต่อเนอง เปนส่งทจ าเปนในการทจะได้มาซงความส าเรจ
ิ
็
่
ื่
็
ึ
ี่
ื่
ุ
้
ู
ึ
ในการงานทกอย่างโดยเฉพาะในการศกษาหาความร และด้วยความพยายามอย่างต่อเนองมัน
ู
้
ก่อให้เกิดแรงจงใจในการแสวงหาความร กล่าวคอ ระหว่างความพยายามกับแรงจงใจม ี
ู
ู
ื
่
ึ
ู
์
ความสัมพันธระหว่าง ซงแรงจงใจจะท าให้เกิดความพยายาม และเช่นเดยวความพยายามจะ
ี
ก่อให้เกิดแรงจูงใจ
