Page 22 - 001
P. 22
11
1. กลุ่มภาษาฑราวิท มีทั้งหมด 12 สาขา ที่สำคัญมี 4 สาขา ได้แก่ ภาษาทมิฬ (Tamil)
เป็นภาษาที่เก่าแก่และสำคัญที่สุดในกลุ่มภาษาฑราวิท ภาษาที่สำคัญรองลงมาคือ เตลุคุ
(Telugu) มีผู้พูดภาษานี้ประมาณ 40 ล้านคน ถัดมาคือภาษากันนาฑะ (Kannada) และสุดท้าย
คือภาษามลายฬัม (Malayalum) ของพวกที่อยู่ตามชายฝั่งทะเลเช่น รัฐเกราลา (Kerala)
2. กลุ่มภาษาอินโด-อารยัน (Indo – Aryan) หรือ อินโด-ยูโรเปี้ยน (Indo-European)
เป็นภาษาในตระกูลเดียวกับภาษากรีกและภาษาละติน และภาษาเยอรมันในทวีปยุโรป เป็น
กลุ่มภาษาที่ประชากรทั่วทั้งภาคเหนือ และภาคกลางรวมไปจนถึงเขตเดคข่านใช้พูดกัน สามารถ
8
แบ่งตามวิวัฒนาการทางประวัติศาสตร์ได้ ดังนี้
2.1 ภาษาสมัยเก่า ได้แก่ ภาษาพระเวท ซึ่งเป็นภาษาที่นักบวชใช้ในเรื่องศาสนา
์
ในช่วง 400 ปีก่อนคริสตกาลหรือราว 2400 ปีมาแล้ว ได้มีผู้รวบรวมหลักเกณฑต่างๆของภาษา
ฺ
ที่ปรากฏอยู่ในคัมภีร์พระเวท และแต่งเป็นตำราไวยากรณ์ขึ้นชื่อว่าอัษฏาธยายี (astฺādhyāyī)
แปลว่า แปดบทหรือแปดเล่ม โดยเรียกชื่อภาษาในตำรานี้ว่า “สันสกฤต” แปลว่า สมบูรณ์แล้ว
ตกแต่งแล้ว กลั่นกรองแล้ว ภาษาสันสกฤตเป็นภาษาของบรรดาผู้ทรงความรู้ หรือชนชั้น
พราหมณ์ ถือเป็นภาษาชั้นสูง เป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์
2.2 ภาษาสมัยกลาง ได้แก่ ภาษาปรากฤต ซึ่งก็คือภาษาชาวบ้าน เป็นภาษาถิ่นของ
พวกอารยันเผ่าต่างๆในแต่ละถิ่น ไม่ได้หมายจำเพาะไปที่ภาษาใดภาษาหนึ่ง เดิมที่ภาษาที่ใช้ใน
คัมภีร์พระเวทก็เป็นภาษาถิ่นหนึ่ง แต่เมื่อมีการนำเอาไปวางระเบียบกฎเกณฑในแง่ของ
์
ไวยากรณ์โดยนักปราชญ์แล้ว ก็ได้ใช้ชื่อว่าภาษาสันสกฤต ภาษาปรากฤตรุ่งเรืองมากขึ้นในสมัยที่
ศาสนาพุทธและศาสนาเชนเจริญ เนื่องจากภาษาบาลีซึ่งถือเป็นภาษาหนึ่งในภาษาปรากฤตถูก
นำไปใช้เขียนวรรณกรรมทางพระพุทธศาสนา และภาษามหาราษฎรีก็ถูกนำไปใช้เป็นภาษาทาง
ศาสนาของศาสนาเชน
2.3 ภาษาสมัยใหม่ ได้แก่ภาษาต่างๆที่มีอยู่ในปัจจุบัน เป็นต้นว่า ฮินดี กัศมีรี
ปัญจาบี สินธี ภาษาเหล่านี้เข้าใจกันว่าสืบเนื่องมาจากภาษาปรากฤต แต่นานวันเข้าก็มีการ
ี้
เพยนหรือเปลี่ยนแปลงไป เพราะมีภาษาตระกูลอื่นที่ไม่ใช่ภาษาอินโด-อารยันเข้ามาปะปน
ผสมผสาน
3. กลุ่มภาษาทิเบต-พม่า (Tibeto-Burman) เป็นภาษาตามชายแดนภาคเหนือและภาค
ตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียในบริเวณหุบเขา เทือกเขา และป่าทึบที่ห่างไกลความเจริญ
ั
และภาษาในตระกูลทิเบต-พม่า มีความสัมพันธ์ทางชาติพนธุ์วิทยากับประชาชนในทิเบตและใน
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
8 ปรียา บุญญะศิริ. (2529). ภาษาของอินเดีย. รวมบทความ อารยธรรมตะวันออก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, หน้า 111-113.
