Page 228 - 044
P. 228
228
ิ
ิ
ี
ิ
6. ห่างไกลจากการกล่าวต าหน (ประณาม) ผู้เรยนและการอจฉารษยา
ิ
็
ุ
ู
ิ
ุ
บรฮานดดนอัลซัรนญย์ได้ย ้าว่า การอจฉารษยานั้นเปนส่งทอันตรายและไม่ได้
ี่
ี
ี
ิ
ิ
ี่
็
ิ
ี่
ประโยชน์อันใดเลย และผู้สอนไม่ควรทจะเปนผู้ทอจฉารษยา โดยได้กล่าวว่า
ุ
ิ
ุ
ุ
ี
“อาจารย์ของฉันท่านชัยคลอสลามบรฮานดดน ได้กล่าวว่า
ุ
ู
ฺ
ู
้
ู
“แท้จรงลกของผู้รได้เปนอลามาอก็เพราะผู้รมความหวังให้ลกของ
ิ
้
ู
็
ี
็
้
ู
ี่
เขาได้เปนผู้ทความรเกี่ยวกับอัลกุรอาน ดังนั้นด้วยความบะรอกะฮ ฺ
้
ู
จากความตั้งอกตั้งใจและความเมตตาของผู้รท าให้ของบรรดาผู้ร ้ ู
ฺ
ุ
็
ได้กลับกลายเปนอลามาอ” (al-Zarnuji, 1986: 109)
ื่
7. ให้อภัยผู้อน
ู
ิ
ู
อัลวัรนญย์ได้กล่าวว่า “จงระหว่างในการเปนศัตร เพราะการเปนศัตรนั้นจะเปดเผย
ี
็
็
ู
ี
ความลับของเจ้าและยังท าให้เจ้านั้นเสยเวลา(al-Zarnuji, 1986 : 110)
ื่
ี่
ี
8. ผู้สอนไม่ควรทจะโต้เถยงผู้อน
ู
ี
ิ
ี
ี
บรฮานดดนอัลซัรนญย์ได้มแนวความคดว่าผู้สอนต้องมความอดทน ความเมตตา
ี
ุ
ุ
ี
ื
ู
ื่
ี่
็
ดังนั้นเขาไม่ควรทจะโต้เถยงหรอท าเปนศัตรกับผู้อน โดยกล่าวว่า
“ผู้สอนไม่ควรทจะโต้เถยงหรอทะเลาะกับผู้อนเพราะมันจะท าให้
ื
ี่
ื่
ี
ี
เสยเวลาของผู้สอน” (al-Zarnuji, 1986: 110)
ิ
ุ
ี่
5.2.4.2 คณสมบัตเกี่ยวกับหน้าทของผู้สอน
ี่
ึ
ี
้
1. ให้ค าปรกษากับผู้เรยนพรอมแนะน าเกี่ยวกับสาขาวิชาทถนัด
ุ
ุ
ท่านบรฮานดดนอัลซัรนญย์ได้กล่าวว่า “ท่านเชคอหม่านบรฮานลหัก ได้กล่าวว่า
ิ
ุ
ี
ี
ู
ุ
ึ
้
ู
ี
ี
ผู้เรยนในสมัยก่อนมักจะขอค าปรกษาจากอาจารย์ในเรองของการเรยน จนกว่าพวกเขาได้รถง
ึ
ื่
ุ
้
ึ
ึ
จดม่งหมายของการเรยน แต่ปจจบันมักเลอกวิชาด้วยตัวของเขาเองจงไม่สามารถรถงจดม่งหมาย
ุ
ุ
ุ
ื
ี
ั
ุ
ู
่
ของความรและบทบัญญัตอสลาม ซงท่านได้เล่าเกี่ยวกับประวัตการศกษาของท่านอหม่ามอัลบคอรย์
ึ
ี
ู
ุ
ิ
ิ
้
ิ
ึ
ิ
ุ
ี
ุ
ุ
ิ
กั มหัมมัด บน อัลหะสัน โดยท่านมหัมมัด ได้ให้ค าแนะน ากับท่านอหม่ามอัลบคอรย์ได้กล่าวว่า เจ้า
ิ
ี
็
ู
้
ี
ิ
ุ
ี
ี่
ี่
จงไปศกษาอัลหะดษ หลังจากนั้นอหม่ามอัลบคอรย์เปนผู้รทมความเชยชาญในเรองหะดษมากกว่า
ื่
ึ
ี
ื่
ท่านอนๆ”
