Page 287 - 001
P. 287
276
ิ่
ั
พฒนาการการวาดภาพในจิตรกรรมแบบโมกุลเพมมากขึ้นในสมัยของพระเจ้าอักบาร์
และพระเจ้าจาหันคีร์ดังจะเห็นได้จากเอกสาร (ซึ่งด้านในมีภาพวาด) มากกว่า 24,000 เล่ม
โดยเฉพาะสมัยพระเจ้าจาหันคีร์ ที่มีศิลปินประจำราชสำนักคือ อาบุล ฮาซัน (Abul Hasan) ที่
พระองค์ภาคภูมิใจและพระราชทานของขวัญและยศศักดิ์ให้ โดยอาบุล ฮาซันได้รับการขนาน
นามว่า นาดิรุล ซาแมน (Nadiru’l Zaman) แปลว่า ความมหัศจรรย์แห่งยุคสมัย (Wonder of
the Age) สะท้อนให้เห็นถึงฝีมืออันยอดเยี่ยมของเขาในราชสำนักได้เป็นอย่างดี
รูปแบบของงานจิตรกรรมสมัยโมกุลที่มีความโดดเด่นคือ จิตรกรรมภาพเหมือนของตัว
บุคคล (portraits) ซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากเปอร์เซียในสกุลช่างติมูริด โดยในช่วงแรกๆ จิตรกร
เป็นชาวฮินดู การวาดภาพเหมือนบุคคลนี้จะวาดลงบนกระดาษเฉพาะสำหรับวาด แต่ขนาดของ
กระดาษค่อนข้างมีขนาดเล็ก จิตรกรรมสมัยโมกุลจึงมีลักษณะเป็นจุลจิตรกรรม (miniatures
painting) ลักษณะเช่นนี้จึงทำให้แตกต่างไปจากสกุลช่างราชปุตและอื่นๆที่อยู่ร่วมสมัยเดียวกัน
14
จึงมีชื่อเรียก เฉพาะว่าสกุลจิตรกรรมแบบโมกุล
ภาพที่ 125 อาบุล ฮาซัน
ที่มา : https://upload.wikimedia.org/[Online], accessed 29 October 2018
ทางด้านเทคนิค กรรมวิธีและกระบวนการสร้างเริ่มจากการลงพนขัดถูกระดาษให้เรียบ
ื้
อย่างดีก่อน จากนั้นจึงร่างภาพด้วยเส้นหมึกสีแดง ครั้นเมื่อได้เค้าโครงเรียบร้อยแล้ว เริ่มต้นเน้น
ตรงที่สำคัญด้วยการใช้เส้นสีดำลงไป เสร็จแล้วจึงระบายสีขาวบางๆทับอีกชั้นหนึ่ง แต่ต้องไม่
14 กำจร สุนพงษ์ศรี, ประวัติศาสตร์ศิลปะอินเดีย, หน้า 316.
