Page 190 - 006
P. 190

179


                                                            ่
                          ในส่วนของการค้า ช่วงระยะเวลานี้พอค้าชาวต่างประเทศได้เข้ามาติดต่อค้าขายกับ
                   อินเดียตั้งแต่ศตวรรษก่อนหน้าแล้ว พ่อค้าชาวยุโรปหลายชาติประกอบไปด้วย โปรตุเกส อังกฤษ
                   ดัชต์ และฝรั่งเศส โดยในสมัยนี้โปรตุเกสได้อ้างว่าบริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์
                   (Dutch East India Company) หรือ VOC (Vereenigde Oost-Indische Compagnie) เป็น

                   ผู้ผูกขาดการค้าเครื่องเทศไว้ทั้งหมด  แต่โปรตุเกสในขณะนั้นได้ควบคุมเมืองท่าการค้าที่สำคัญ
                                                  19
                   คือ เมืองกัว (Goa) ทางชายฝั่งอินเดียตะวันตกของอินเดียไว้ได้ และได้ตั้งเมืองกัวเป็นเมืองหลวง

                   ของจักรวรรดิโปรตุเกสตะวันออก หน้าที่สำคัญของเมืองกัว คือ เป็นเมืองที่ควบคุมการเดินทาง
                   ไปแสวงบุญที่เมกกะ และเส้นทางการค้าขายที่ไปยังอียิปต์ อิรัค และเปอร์เซีย ร่วมอีกกับ 3
                   เมืองใหญ่ที่โปรตุเกสยึดไว้ได้เช่นเดียวกัน คือ โซคอทตรา (Socotra) ในบริเวณชายฝั่งทะเลแดง

                   ออร์มุซ (Ormuz) ในอ่าวเปอร์เซีย และดิอุ (Diu) ในแคว้นคุชราต
                          แม้โปรตุเกสจะมีอำนาจในเมืองท่าต่างๆที่สำคัญของอินเดีย แต่กำไรจากการค้า

                   เครื่องเทศในโลกตะวันออกก็ดึงดูดให้ชาติต่างๆในยุโรปเดินทางเข้ามาด้วยเช่นเดียวกัน ในสมัย
                   ของจาหันคีร์นี่เองที่อนุญาตให้บริษัทอังกฤษสร้างสถานีการค้าอย่างถาวรที่เมืองสุรัตในปี พ.ศ.
                   2156 (ค.ศ.1613)
                                   20

                   ชาห์ จาฮาน (Shah Jahan : พ.ศ. 2171 – 2201 ; ค.ศ. 1628-1658)

                          จาหันคีร์สวรรคตในปีพ.ศ. 2170 และได้เกิดการแย่งชิงราชบัลลังก์กันในหมู่พระโอรส
                   ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ซึ่งชาห์ จาฮาน (Shah Jahan) ได้ขึ้นครองราชย์เป็นเวลาต่อมา สมัยของ
                   ชาห์ จาฮานได้ชื่อว่าเป็นยุคทองของราชวงศ์โมกุล ซึ่งเจริญรุ่งเรืองถึงขีดสุดในยุคนี้ โดยพิจารณา

                   จากเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในรัชสมัยของพระองค์ เป็นต้นว่า การที่ไม่มีกบฏร้ายแรงที่แสดงถึง
                   การต่อต้านพระราชอำนาจของพระองค์ ไม่มีภัยคุกคามจากภายนอกประเทศ การค้ากับ

                   ต่างชาติมีความเจริญมั่งคั่ง และงานทางด้านสถาปัตยกรรมมีความยิ่งใหญ่และงดงาม สิ่งเหล่านี้
                                                                                          21
                   เป็นสัญลักษณ์ที่แสดงให้เห็นว่ายุคสมัยนี้จักรวรรดิโมกุลมีความรุ่งเรืองและสงบสุข























                          19  K. N. Chaudhuri. (1982). European Trade with India. The Cambridge Economic History of India Volume
                   1: c.1200- c.1700. Great Britan: Cambridge University Press, p. 386.
                          20  ประภัสสร บุญประเสริฐ. ประวัติศาสตร์เอเชียใต, หน้า 329.
                                                         ้
                          21  R.C. Majumdar. An Advanced History of India, p. 488.
   185   186   187   188   189   190   191   192   193   194   195