Page 209 - 054
P. 209
188
ิ
ั
ั
ยกส่วนหนงของทรพย์สนให้แก่ญาตทสมควรจะได้รบมรดกแต่ไม่มสทธได้รบ ตัวอย่างเช่น ถ้าหาก
ึ
ั
ิ
่
ิ
ี
ิ
ี่
ู
ิ
็
ื
ี่
ิ
้
้
็
ื
ี่
ี
ิ
มหลานชายหรอหลานหญงทเปนก าพรา หญงหม้ายทเปนแม่ของลกก าพราหรอพี่น้องชายหญงท ี่
ี
ยากจนอยู่ เขาก็อาจท าพินัยกรรมยกส่วนหนงของมรดกให้แก่คนเหล่านั้นได้ นอกจากน้แล้ว บคคล
่
ึ
ุ
ั
ิ
ุ
ี่
ื
ั
ยังได้รบอนญาตให้ท าพินัยกรรมท้งส่วนแบ่งจากมรดกให้แก่ใครก็ได้ทสมควรได้รบหรอให้แก่
ึ
่
ั
ื
ุ
หน่วยงานรบใช้สังคมก็ได้ ซงกฎหมายจะก าหนดการแบ่งมรดกของบคคล 2 ใน 3 ส่วนหรออาจจะ
ี่
ี่
มากกว่านั้นและให้ทางเลอกแก่บคคลทจะจัดการส่วนทเหลอ (1ใน3 ) โดยการท าพินัยกรรมเพื่อให้
ุ
ื
ื
่
ี
ี
สอดคล้องกับสถานการณของแต่ละครอบครวซงมความแตกต่างกันไป ในขณะเดยวกันก็ได้มการ
ั
์
ึ
ี
ี่
วางบทบัญญัตไว้เพื่อแก้ไขพินัยกรรมทอาจจะถกท าข้นมาผิดๆต่อทายาทในทกกรณด้วย กล่าวคอ
ี
ึ
ื
ิ
ุ
ู
็
ี่
ื่
สมาชกของครอบครวอาจจะแก้ไขส่งทผิดโดยการเหนชอบร่วมกันหรอโดยการน าเรองไปให้ผู้
ั
ิ
ื
ิ
ุ
ู
ี
ุ
พิพากษามสลมแก้ไข(เมาลานา ซัยยิด อบล อะลา เมาดด, 2545: 1/324)
ิ
ั
อัลลอฮฺ ทรงตรสว่า
ِ
ِ
َّ
ِ
تومْ لا مكَ دحَأ رضح اذإ مُ كني ب ةداهش اونمآ نيذلا اهُّ يَأ يَ ﴿
ُ
َ
ُ
َ
ُ َْ ُ َ َ َ
ْ َْ َ َ َ َُ َ
َ َ
ِ
ِ ِ
ِ
ِ ٍ
﴾ مُ كنم لدع اوذ نانْ ثا ةَّ يصوْ لا ينح
ْ
َ َ
َ َ
ْ َ َ
ْ
(٠١١ ةيآ نم ءزج : ةدئالما)
ั
ความว่า “ผู้ศรทธาทั้งหลาย! การเปนพยานระหว่างพวกเจ้า
็
ี
เมอความตายได้มายังคนหนงคนใดในพวกเจ้า ขณะมการท า
่
ึ
ื่
็
ู
พินัยกรรมนั้น คอสองคนทเปนผู้เทยงธรรมในหม่พวกเจ้า”
ื
ี่
ี่
่
(อัลมาอดะฮ: ส่วนหนงของอายะฮท 106)
ฺ
ึ
ิ
ฺ
ี่
ิ
ิ
ุ
ี
ุ
ส่วนหลักฐานจากสนนะฮฺนั้น ได้มรายงานจากท่านอบน อมัร ว่าแท้จรง
ุ
ท่านนบ ได้กล่าวว่า
ี
ِ
ِ
ٍ
ِ َّ
ٍ
ِ
لّإ ين تَ ل يَ ل تيبي ِ هيف ، ي صو ي ْ ُ َ ه َ ل م لسم ئرما ِ ُّ قح ام ))
ءيش
َْ ْ
ْ
َ
ُْ
ُ َ
َ
ْ ُ
ِ
ِ
((هدنع ةبوتْ كم ه تَّ يصوو
َْ
ُ َ ُُ
َ
ََ
(١٣٧٨ : ٠٩٩١ ،يراخبلا هجرخأ)
ิ
ี่
่
ความว่า “ไม่มสทธส าหรบมสลมคนหนงคนใดทมส่งทเขาได้
ึ
ั
ี่
ิ
ิ
ุ
ี
ิ
ี
ท าพินัยกรรมมัน ผ่านค าคนมาสองคน ยกเว้นการสั่งเสยของ
่
ื
ื
ี
ี่
เขานั้นจะต้องถกเขยนเก็บไว้ทเขา”
ี
ู
(al – Bukhariy, 1992: 2738)
