Page 187 - 052
P. 187
171
บทนํา
I
สังคมใดสังคมหนึ่งย?อมมเอกลักษณหรือลักษณะเฉพาะซงเรยกว?า วัฒนธรรมของ
ึ่
ี
ี
ื่
ี่
?
ตนเองบางครั้งเปQนสิ่งทสังคมนั้นๆสร,างวัฒนธรรมขนมาเองแตบางวัฒนธรรมนํามาจากสังคมอนแล,ว
ึ้
ี่
ิ
?
ั
ึ้
ี
ผสมผสานเปQนวัฒนธรรมเดยวกนดงนั้นจึงเกดเปQนวัฒนธรรมใหมขนมาอย?างทปรากฏมากมายใน
ั
ป_จจุบันซึ่งคล,องจองกับหลักเกณฑIที่มอยู?ในคมภีรIอัลกรุอาน
ี
ั
ึ่
ี
,
อบนุ กะษรI (IbnKathyr, 2002: 25/3)อธิบายไว,ว?าอลลอฮ ไดสร,างชั้นฟาซง
ิ
ฺ
ั
ั
ประกอบดวยความสูงความกว,างทองฟาดวงดาวจักรวาลและการโครจรของสิ่งดงกล?าว ِ ضرﻷاو
,
,
ْ َ
ั
ิ
,
ึ่
ฺ
ื้
ี่
ี่
,
ึ
ื้
หมายถง อลลอฮ ไดสร,างแผ?นดนซงประกอบดวยพนทราบพนทสูงภูเขาเหวทะเลสัตวIและตนไม,
,
ِ
ِ ِ
ﻢُ ﻜﺘﻨﺴْ ﻟَأ فﻼﺘﺧاو หมายถง บรรดาภาษาตางๆ ดงนั้นบางกลุ?มใช,ภาษาอาหรับในการสื่อสารและบาง
ั
?
ึ
ُ
َ
ْ
ْ َ
กลุ?มใช,ภาษาอื่นในการสื่อสาร”
,
ั
ฺ
ึ
ี
อลลอฮ ไดระบุอย?างชัดเจนถงจุดประสงคการให,มนุษยIมความหลากหลายทาง
I
?
,
ั
ั
I
ั
ั
ิ
ี
ชาติพันธุIว?าเพื่อให,มนุษยIไดมสัมพนธIไมตรีตอกน และอยู?ร?วมกนอย?างสันต และสมานฉนท ส?วนความ
,
ึ
,
I
หลากหลายทางภาษา วัฒนธรรม และผิวพรรณนั้น พระองคตองการให,มนุษยIไดศกษาคนคว,า เพราะ
,
เปQนมนุษยศาสตรIที่สําคัญที่ชี้ถึงความยิ่งใหญ? และเดชานุภาพของพระองค I
ั้
ี่
,
จังหวัดสตูลเปQนจังหวัดเล็กๆ จังหวัดหนึ่งทตงอยู?ตอนใตของประเทศไทยใกล,จังหวัด
ิ
ี่
ี
ี
ิ
ป_ตตานีทมการตดตอการคาระหว?างเอเชียตะวันออกเฉยงใตกบภูมภาคแถบเอเชียตะวันตก และ
,
ั
,
?
ั
ตะวันออกรวมถงยุโรปตงแตอดต ทาให,จังหวัดสตลมโอกาสปฏิสัมพนธIกบจังหวัดตางๆ ผ?านเมอง
ี
ั้
?
ั
ื
ู
?
ึ
ี
ํ
,
ป_ตตานี และอนๆ ทเขามาคาขายแลกเปลี่ยนสินคาตางๆระหว?างกนอย?างตอเนื่องเปQนผลทาให,
ั
,
ํ
,
?
ี่
ื่
?
ิ่
ื
,
ู
?
วัฒนธรรมตางถนเขามาฝ_งรากในจังหวัดสตล โดยบางวัฒนธรรมถกยอมรับ และยึดถอเปQนแบบแผน
ู
ู
ประเพณ และการดาเนินชีวิตของผู,คนในสังคมบางวัฒนธรรมถกปรับเปลี่ยนผสมกลมกลืนให,เขากบ
ํ
ี
,
ั
วัฒนธรรมของท,องถิ่นจนในที่สุดถูกหลอมรวมเปQนวัฒนธรรมมุสลิม
ี่
,
ั
ุ
ั
ิ
?
ในบรรดาวัฒนธรรมทเขามาตดตอปฏิสัมพนธI และผสมผสานกบวัฒนธรรมมสลิม
วัฒนธรรมอาหรับดเหมอนเปQนวัฒนธรรมหนึ่งทมบทบาทมาตงแตอดตถงแมว?า หลักฐาน และขอ
ู
ึ
ี
?
ื
ั้
,
ี
ี่
,
ี่
ี
พิสูจนIที่กล?าวถึงการเริ่มเข,ามาของวัฒนธรรมอาหรับสู?จังหวัดป_ตตานทปฏิสัมพนธIกบจังหวัดสตลนั้นม ี
ั
ู
ั
ึ
มาตงแตเมอใดยังไมเปQนทแน?ชัดกสตาฟเลอบอง (Gustave Le Bon, n.d : 553) ไดกล?าวถงเส,นทาง
ี่
ื่
?
ั้
,
?
ุ
,
?
,
ิ
การค,าของพอคาชาวอาหรับว?า “พอคาชาวอาหรับจากเอเชียตะวันตกไดเดนเรือมาตดตอคาขายตาม
?
ิ
?
,
,
ื
ั
เมองตางๆ ในแถบตอนใตของคาบสมทรมลายูกอนการประสูตศาสนทตมฮมมดโดยชาวอาหรับจะ
,
?
ั
ุ
?
ิ
ู
ุ
ิ
เดนเรือจากตอนใต,ของคาบสมุทรอาหรับผ?านอินเดีย มะละกา อ?าวไทยไปจนถึงทะเลจีนใต ,
ในทางประวัตศาสตรIย,อนหลังไปคริสตศตวรรษท 7 ระบบการเขยนภาษามลายู
ี่
ี
I
ิ
?
ี่
ั
ี่
,
ิ
ั
แตกตางจากทใช,อยู?ในป_จจุบันหลักศลาจารึกทพบในเกาะสุมาตรา และบังกาจารึกดวยตวอกษรกวี
ึ
I
ี่
ั
ุ
ู
ี
ิ
ึ่
ของอนเดยซงแสดงถงอทธิพลของวัฒนธรรมฮนด-พทธสมยนั้นหลังจากนั้นคราวคริสตศตวรรษท 13
ิ
ิ
ี
ั
เมื่อศาสนาอิสลามได,แผ?ขยายเข,ามาได,นําหลักคําสอนในคมภีรIอลกรุอาน และภาษาอาหรับซงใช,เขยน
ึ่
ั
?
ี
ั
,
,
ิ
ู
ี่
,
ั้
พระคมภีรIเขามาดวยนับตงแตนั้นมาภาษาอนเดยโบราณในบริเวณนั้นกถกแทนทดวยภาษาอาหรับ
็
