Page 86 - 019

86

ุ
ี
การร่วมสมาคมและการปลกตัวออกห่างจากมนษย์ในบาง
ช่วงบางเวลานั้นเปนมารยาทและคณลักษณะทดของนักดะอวะฮดังนั้นจ าเปนอย่างยิ่งทนักดะอวะฮ ฺ
ี่
ี
ี่
็
ฺ
ฺ
ฺ
ุ
็
ู
จะต้องใช้วิจารณญาณในการแบ่งแยกระหว่างสองอย่างทกล่าวมาถงความเหมาะสมและถกต้อง
ึ
ี่
ั
3.1.5.3 ผู้ทรบการดะอวะฮ ฺ
ี่
ฺ
ุ
ี
อับดลกะรม ไซดาน (Abd al-Karīm Zaydān, 1993 : 373) กล่าวว่า
้
ฺ
ุ
็
ิ
ฺ
ื
ั
ี
ู
ี่
ี่
“ผู้ทรบการดะอวะฮนั้นจะเปนมนษย์คนใหนหรอประเภทใหนก็ได้ทถกเรยกรองเชญชวนไปส่ ู
อัลลอฮเพราะอสลามเปนสารแห่งอัลลอฮทพระองค์ได้แต่งตั้งให้ท่านศาสนทูตมหัมมัด
ุ
็
ี่
ฺ
ฺ
ิ
ิ
น ามาส่มวลมนษยชาตทั้งหมด”
ู
ุ
ฺ
ั
ดังทอัลลอฮตรสว่า
ี่
( 178 : )
ุ
ิ
ื
ุ
ิ
ความว่า “จงกล่าวเถด (มหัมมัด) ว่า โอ้มนษย์ทั้งหลาย! แท้จรงฉันคอ
เราะสูลของอัลลอฮมายังพวกท่านทั้งมวล”
ฺ
(อัลอะอรอฟ : 158)
ฺ
ี
วาฮัฟ อัลเกาะฏอนย์ (Wahaf al-Qahtāniy, 1997 : 163) ได้กล่าวว่า
ิ
ู
้
“จ าเปนส าหรบนักดะอวะฮทต้องรว่าการดะอวะฮไปส่อสลามนั้นคลอบคลมมนษย์ทั้งหมด ยิ่งไป
ฺ
ุ
ฺ
ฺ
ี่
ั
ุ
็
ู
ฺ
ึ
ฺ
ี่
ฺ
ฺ
ุ
ุ
กว่านั้น ทั้งญนและมนษย์ ทกเวลาทกสถานทจนถงวันกิยามะฮ การดะอวะฮนั้นไม่ได้เฉพาะเจาะจง
ิ
ุ
ึ
ื
่
ื
ุ
ี่
่
ึ
ึ
ี่
ุ
่
อยู่เพียงกล่มหนงกล่มใดหรอเวลาหนงเวลาใดหรอสถานทหนงสถานทใดเท่านั้น”
สทธส าหรบผู้ทรบการดะอวะฮเปนส่งจ าเปนทนักดะอวะฮจะต้องท า
ั
ฺ
ฺ
็
ฺ
ี่
็
ิ
ิ
ฺ
ี่
ั
ิ
ความเข้าใจเพื่อให้การดะอวะฮไปส่อัลลอฮนั้นบรรลผลและตรงตามแบบอย่างของท่าน ศาสน
ุ
ู
ฺ
ฺ
ฺ
ั
ฑตมหัมมัดดังทบัสสาม อัลอมูช (Bassām al-‘Amüsh, 2005 : 57) กล่าวถงสทธส าหรบผู้ทรบ
ึ
ิ
ุ
ู
ี่
ุ
ั
ี่
ิ
ี
ั
ี่
ฺ
ฺ
ฺ
็
การดะอวะฮว่า “ส าหรบผู้ทรบการดะอวะฮมสทธหลายประการทจ าเปนบนนักดะอวะฮต้องท า
ฺ
ี่
ฺ
ั
ิ
ฺ
ิ
ความเข้าใจ
ฺ
ฺ
ั
ฺ
ก. นักดะอวะฮต้องน าสารออกไปดะอวะฮแก่ผู้รบการดะอวะฮ ฺ
ฺ
ฺ
ี่
ื่
ฺ
ดังนั้นไม่เหมาะสมทนักดะอวะฮรอคอยให้ผู้อนเข้ามาหาตัวของ
ฺ
ู
ี่
ื
ฺ
ี
ฺ
ื
ี่
ื
ื
เขา เพราะต าแหน่งหรอหน้าทของนักดะอวะฮเปรยบเสมอนต าแหน่งหรอหน้าทของเราะสล คอ
ฺ
ึ
การประกาศ ดังนั้นการดะอวะฮจงไม่เหมาะสมทจะให้ผู้อนเข้ามาหาแต่ตรงกันข้ามนักดะอวะฮต้อง
ฺ
ฺ
ื่
ี่
ฺ
่
เปนฝายเข้าไปหา
็
ู
ู
ั
ฺ
ข. นักดะอวะฮต้องไม่ดถกเหยียดหยามแก่ผู้รบการดะอวะฮ ฺ
ฺ
ฺ